Met Latijns-Amerikaanse ritmes wil Sevdaliza de luisteraar opzwepen - Op ruimtereis van Mahler tot Bowie
In dit artikel:
Sevdaliza, de in Teheran geboren en in Rotterdam opgegroeide Sevda Alizadeh (38), blijkt momenteel de grootste Nederlandse popexport qua bereik: ruim twaalf miljoen luisteraars per maand wereldwijd. Na ongeveer tien jaar experimenteren maakte ze twee jaar geleden een stilistische omslag die haar populariteit een enorme boost gaf. Waar haar eerdere werk introspectief en experimenteel was, omarmt haar nieuwste plaat Heroina Zuid-Amerikaanse ritmes: felle drumklappen, diepe bassynths en koorzang met een religieuze lading. De omslag culmineerde in de megahit Alibi — een traag opgebouwde, dramatische track met vocalen van de Franse Yseult en Braziliaanse Pabllo Vittar, gezongen in meerdere talen — die meer dan 600 miljoen streams haalde en haar in Amerikaanse hitlijsten bracht.
Producer Mathias Janmaat droeg bij aan de minimalistische, toch ritmisch krachtige productie. Op Heroina werkt Sevdaliza verder met Zuid-Amerikaanse artiesten als Karol G, Irmãs de Pau en Mechi Pieretti, en verwerkt ze ritmepatronen uit reggaeton, samba en baile-funk. Daardoor richt deze plaat zich nadrukkelijker op het opwekken van beweging en urgentie dan het ingetogen Shabrang (2020). Dat levert sterke nummers op — het downtempo Postergirl en het intieme Oxytocina vallen op — maar ook nummers waarin ritme meer domineert dan melodie (zoals Messiah en Stripper). Buiten de muziek profileert Sevdaliza zich als trendgevoelig en maatschappelijk betrokken: ze lanceerde in 2023 de AI-tool Dahlia en zong in 2022 het protestlied Woman Life Freedom na de dood van Mahsa Amini. Heroina toont hoe een artiest met Iraanse wortels en Rotterdamse jeugd zich internationaal heroriënteert op Zuid-Amerikaanse invloeden zonder haar eigenaardige signatuur te verliezen. (Recensie: Hester Carvalho)
In Heaven is het nieuwe, eclectische project van mezzosopraan Olivia Vermeulen en pianist Jan Philip Schulze. Het album opent op een verrassende manier: ambient-geluid afkomstig van NASA’s Perseverance en vervolgens Vermeulens langzame, klassieke bewerking van David Bowie’s Life on Mars. In Heaven, ondertitel Songs for a trip to space, verbindt werk uit de romantiek (Schubert, Brahms, Wolf, Mahler, Schumann) met populaire en hedendaagse stukken — van Grace Slicks White Rabbit tot Monty Pythons Galaxy Song — en verwerkt het echte ruimtegeluiden als thematisch motief.
Vermeulen en Schulze schakelen soepel tussen stijlen; hun uitvoering houdt popnummers op toegankelijke wijze intact binnen een klassieke context. De breedte van het programma kan soms desoriënterend aanvoelen doordat de luisteraar telkens andere klankwerelden betreedt, maar wie meereist wordt beloond met inventieve arragementen en een mix van duistere en speelse dramaturgie. Het album past in hun lijn van eerder veelzijdige projecten (Dirty Minds, Hello Darkness) en wordt live gepresenteerd op 11 november in de Kleine Zaal van het Concertgebouw in Amsterdam. (Recensie: Joost Galema)