Met elkaar in gesprek blijven? Nou nee, liever niet

In dit artikel:

Een jaar geleden, terugkomend van vrijwilligerswerk in het Haarlemmer Hout waar ik braam- en brandnetelgroei verwijderde, werd ik door een stratenmaker aangesproken. Toen ik stikstof als oorzaak noemde, reageerde hij spottend en onverschillig; die ontmoeting bleef bij me hangen. Thuis concludeerde mijn partner Thijs dat nieuwe ideeën soms tijd nodig hebben om te landen — net als stikstof.

Die ervaring zet de toon voor de overpeinzingen in dit stuk: veel zogenaamd ’in gesprek blijven’ ontaardt niet in wederzijds begrip maar in verbale confrontatie, en soms is het beter voorbij te lopen. De auteur schetst ook hoe kleine, terloopse opmerkingen meer invloed hebben op zijn denken dan felle discussies. Hij illustreert dat aan de hand van diverse voorbeelden: zijn bewondering voor zanger Reinhard Mey, van wie hij politiek-kritische en pacifistische teksten niet altijd deelt; de buurvrouw die elk gesprek naar vreemdelingen toe trekt en agressieve uitspraken doet; en een advocaat-vriend van de Zuidas die zichzelf cynisch ‘hoeder van het grootkapitaal’ noemt maar tegelijk zaken tegen de tabaksindustrie voerde — een onverwachte nuance die de schrijver respect afdwingt.

Kernboodschap: echte verandering van overtuigingen komt vaak langzaam en via subtiele ontmoetingen, niet via verhitte betogen; soms is zwijgen of weggaan verstandiger dan blijven redetwisten.