'Mensen willen dat de oorlog stopt. Zelfs een wankele wapenstilstand voelt nu als een wonder'

In dit artikel:

9 oktober 2025 — De Palestijnse fotograaf Hamed Sbeata beschrijft in zijn wekelijkse fotodagboek het leven in het vluchtelingenkamp bij An Nweiri, vlakbij de kustweg die Gaza in noord en zuid deelt. Op een vrijdagmiddag zit hij met drie oudere mannen op plastic stoelen; om hen heen rijden auto’s, ezelskarren en vrachtwagens met overlevenden verder naar het zuiden. Een theepot geeft stoom, een radio kraakt en iedereen volgt gespannen berichten over een mogelijke Amerikaanse vredesregeling, bemiddeld door Egypte en Qatar.

De mannen wisselen korte, tegenstrijdige verwachtingen uit: hoop en scepsis liggen dicht bij elkaar. Wanneer Hamed via Telegram leest dat ‘Hamas in principe instemt’, verandert de atmosfeer — lachen, sterker praten, plots planvorming; een flinter van vreugde na maanden van ontbering. Hamed filmt niet naar keuze; hij botst op beelden: mensen die op matrasjes langs de weg slapen, moeders ingekrompen tegen het stof, een oude man die ver weg staart. Zijn eigen leven is door die oorlog getekend — 7 oktober 2023 was zijn afstudeerdag die abrupt eindigde, zijn toga ongedragen.

Ter plekke overheerst één verlangen: terugkeren, al is het alleen om vernietigde muren te zien. Voor velen zou zelfs een korte, wankele wapenstilstand al als een wonder voelen — een adempauze in jaren van vlucht, angst en rouw.