Meneer Wijers, een regentenfiasco met haarverf
In dit artikel:
Op verkiezingsavond, tijdens een niet-officiële bijeenkomst waar hij geen spreker was, zou D66’er en informateur Onno (M.) Wijers hardop hebben verklaard dat VVD-fractieleider Dilan Yesilgöz een leugenaar is. NRC meldt beelden te hebben van de uitspraak, die tot ophef leidde omdat Wijers juist de neutrale rol van informateur vervult bij de kabinetsformatie. De kwestie speelt zich af in de schijnwerpers van de formatiecampagne en vergroot het conflict over persoonlijke aanvallen versus inhoudelijke onderhandelingen.
Achtergrond: D66 heeft publiekelijk druk uitgeoefend op Yesilgöz om te overwegen met PvdA en GroenLinks te formeren, iets waar VVD en conservatievere stemmers scherp op reageren. Tegelijkertijd is Yesilgöz door partijen en media eerder zelf herhaaldelijk als “leugenaar” bestempeld vanwege uitspraken over asiel en migratie; die context maakt de huidige aantijgingen extra geladen. Binnen de mediacratie — zowel publieke omroep als commerciële groepen — woedt daarom een strijd om framing en invloed op de formatie.
De directe toedracht is onduidelijk: naast Wijers beweert publicist Eric Smit dat hijzelf degene was die Yesilgöz die avond als leugenaar bestempelde. Ook kwam aandacht op een opmerking van Wijers richting RTL-presentatrice Floor Bremer, waarbij zij zich aangesproken voelde en terug beet. Wijers gaf vervolgens een persconferentie van ruim een half uur om de zaak toe te lichten; critici vonden zijn optreden regentesk en bemoeilijkend voor een functionele, onpartijdige verkenning van coalitiekansen. Sommigen vinden dat zijn geloofwaardigheid als bemiddelaar hierdoor is aangetast en pleiten dat hij zou moeten opstappen.
Politieke consequenties: als Wijers aanblijft als informateur kan dat de VVD extra argumenten geven om afstand te houden van een coalitie met PvdA/GroenLinks. Paradoxaal genoeg speelt zijn aanblijven Yesilgöz juist in de kaart: haar weigering om met links te gaan blijft zo gemakkelijker vol te houden, en de ruzie verschuift de aandacht van beleid naar personen. Daarmee duwt de affaire de formatie verder richting strategische positionering en mediagevechten, terwijl belangrijke inhoudelijke dossiers (zoals wonen, migratie en energie) nog niet serieus besproken zijn.
Waarom het ertoe doet: een informateur behoort neutraal en verbindend te zijn; persoonlijke aanvallen ondermijnen dat mandaat en kunnen formatiegesprekken compliceren. De rel illustreert verder hoe snel een losse opmerking in de campagnestand kan uitgroeien tot een politieke stok om mee te slaan, zeker in een mediacultuur die focust op poppetjes en dramatische momenten in plaats van op inhoudelijke oplossingen.
Kortom: de vermeende uitspraak van Wijers over Yesilgöz heeft een politieke en mediadruk veroorzaakt die de formatiefrictie vergroot, de rol van de informateur ter discussie stelt en de discussie nog meer op persoonlijke conflicten richt in plaats van op beleidsinhoud.