Media vallen Dilan Yesilgöz aan omdat zij haar woord houdt - linkse woede nu GL-PvdA geen macht krijgt

maandag, 17 november 2025 (09:06) - Dagelijkse Standaard

In dit artikel:

Dilan Yesilgöz weigert zich te voegen naar een kabinet waarin GroenLinks en de PvdA de toon zouden zetten en houdt daarmee trouw vast aan een campagnebelofte. Dat besluit, genomen in de formatieperiode na de verkiezingen in Nederland (2025), wekt felle reacties op sociale media en in opiniërende kringen: linkse commentatoren noemen haar volgens het artikel obstructief, destabiliserend of onverantwoordelijk omdat ze een GL-PvdA-voorkeurscoalitie in de weg zou staan.

Op X ontstond discussie waarin werd gesuggereerd dat Yesilgöz de polarisering versterkt en dat het “beter” zou zijn om wél met D66, CDA en GL-PvdA te regeren. Bloggers en opiniemakers in Hilversum en Den Haag zouden haar volgens het stuk vooral aanvallen uit teleurstelling dat hun gewenste machtsformatie niet realiseerbaar lijkt. Een reactie van Roderick Veelo, geciteerd in het artikel, benadrukte dat de kritiek voortkomt uit frustratie over een politica die prioriteit geeft aan haar kiezers en aan gemaakte beloften.

De kern van de analyse is dat de aanval niet over inhoud of competentie gaat, maar over machtspolitiek: links-Nederland wil een kabinet met GL-PvdA als centrum en ziet Yesilgöz daarom als sta-in-de-weg. Het artikel stelt dat zij juist handelt volgens democratische logica — zij houdt zich aan haar verkiezingsbeloftes en respecteert de uitkomst voor haar achterban — maar dat dat in de huidige publieke sfeer als problematisch wordt voorgesteld.

Tegelijk gebruikt het stuk de discussie om breder politiek-cultureel terrein te bespelen: er verschijnt een oproep om een petitie te tekenen met de boodschap dat abortus geen mensenrecht zou mogen zijn, waarmee de auteur de strijd om “fundamentele normen” koppelt aan de verlopende formatie.

Kort gezegd: Yesilgöz’ weigering om in een GL-PvdA-gedomineerd kabinet te stappen leidt tot scherpe politieke en media-reacties; de auteur ziet die reacties primair als teleurstelling en machtsstrijd van links, en plaatst het incident in een breder debat over waarden en democratische beloftes.