Mathieu van der Poel draagt zijn offday op waardige wijze: 'Ik voel mezelf al een tijdje niet top'

In dit artikel:

Mathieu van der Poel eindigde teleurstellend als 29e op het wereldkampioenschap mountainbike in Crans-Montana, maar nam die tegenvaller met nuchterheid en zelfreflectie aan. Na een sterke start — waarin hij zich van de vijfde startrij naar de kop van het veld werkte — zakte hij steeds verder weg en werd ingehaald op de Zwitserse hoogtes. Van der Poel gaf toe dat het “duidelijk mijn dag niet” was en dat hij de afgelopen weken niet de benodigde intervallen kon doen; mentaal leed hij misschien nog meer dan fysiek.

Het hoge verwachtingspatroon rond Van der Poel kwam niet uit de lucht vallen: na een seizoen vol hoogtepunten (onder meer een wereldtitel veldrijden, zeges in Milaan‑Sanremo en Parijs‑Roubaix, een Tour‑etappewinst en meerdere dagen in het geel) en een eerdere voortijdige Tour‑stop door een longontsteking, toonde hij kort voor het WK weer veelbelovende vorm. Desondanks voelde hij zich in Crans‑Montana niet op zijn sterkst. Hij zei dat afstappen niets zou hebben veranderd en probeerde ondanks de offday vooral te genieten van het rijden en de wedstrijdsfeer.

Het publiek langs het parcours speelde een belangrijke rol: veel supporters en mountainbikeliefhebbers volgden hem en reageerden enthousiast, ook toen hij niet op zijn gebruikelijke ongenaakbare niveau presteerde. De week in Zwitserland gaf hem bovendien weer plezier op de mountainbike; “Ik voel mij weer meer mountainbiker worden,” vertelde hij. Hij koestert de technische vooruitgang die hij boekte tijdens de vele rondes over het parkoers en de recreatieve tochten in de omgeving.

Van der Poel kiest nu voor herstel: na een lang seizoen zet hij de fiets even opzij. Hij ontbreekt daardoor op het Europees kampioenschap op de weg en zal zijn wereldtitel op de gravel niet verdedigen. Zijn ambitie om ooit de regenboogtrui in het mountainbiken te dragen blijft onveranderd; hij wil volgend jaar in Val di Sole opnieuw aan de start verschijnen. De nederlaag in Crans‑Montana beschouwt hij niet als breuk, maar als tijdelijke tegenslag en motivatie om door te werken aan zijn droom.