Links heeft een chronisch probleem met vrouwen, ook Marjolein Moorman heeft het nu gemerkt
In dit artikel:
Op 29 oktober behaalde Marjolein Moorman veel meer voorkeurstemmen dan Jesse Klaver (154.742 tegen 105.361), maar zij werd desondanks niet de opvolger van Frans Timmermans als fractievoorzitter van de nieuwe GroenLinks‑PvdA‑fractie. Dat voorval vormt volgens het artikel de nieuwste episode in een lange reeks waarin vrouwelijke kopstukken binnen de PvdA weliswaar op papier worden gesteund, maar in de praktijk vaak niet doorstoten of vroegtijdig stranden.
Historisch gezien presenteert de PvdA zich als voorvechter van vrouwenemancipatie, maar was lang niet altijd koploper bij het benoemen van vrouwen in topfuncties. De eerste vrouwelijke staatssecretaris en minister van Nederland kwamen uit andere partijen (respectievelijk KVP en later VVD). Binnen de PvdA zelf kennen we tal van voorbeelden van vrouwen die in zicht kwamen van de top maar die afgingen of werden weggespeeld: Irene Vorrink kon zich als enige vrouwelijke minister in het kabinet‑Den Uyl niet handhaven; partijvoorzitter Marjanne Sint werd in 1991 weggestuurd na onbereikbaarheid tijdens een crisis; Elske ter Veld nam emotioneel afscheid na interne miscommunicatie; Marijke van Hees trad af na aantijgingen; Tineke Netelenbos kreeg felle publieke tegenwind rond tolbeleid; Karin Adelmund voldeed niet aan de verwachtingen in haar rollen; Ella Vogelaar verloor het vertrouwen van de partijleiding en kampte later met depressies; Nebahat Albayrak scoorde in 2010 massaal aan voorkeurstemmen maar kreeg in 2012 slechts een kleine steun in de ledenraadpleging en vertrok; Lilianne Ploumen werd in 2021 als eerste vrouwelijke lijsttrekker publiekelijk bekritiseerd en verliet na teleurstellende verkiezingsuitslag het Binnenhof; Khadija Arib stopte na een intern onderzoek en gebrek aan steun. Enkele van deze carrières eindigden abrupt door ontslag, terugtrekking of sterfgevallen.
De gebruikte voorbeelden suggereren een patroon: de PvdA heeft formeel een emancipatieverleden, maar liet vrouwelijke leiders herhaaldelijk struikelen door interne politiek, gebrek aan steun, felle publieke kritiek of persoonlijke ellende. Het geval‑Moorman illustreert hoe populariteit onder kiezers niet automatisch vertaalt in politieke macht binnen partijstructuren. Het artikel plaatst die aanknopingspunten als symptoom van een bredere cultuur binnen linkse kring waarin vrouwen vaker worden gefrustreerd in hun opmars naar de macht.