Links heeft de Palestijnen gepromoveerd naar de absolute top van het slachtofferschap
In dit artikel:
Het artikel stelt dat het Israëlisch-Palestijnse conflict in Nederland sterker dan andere buitenlandse conflicten is verinnerlijkt en partijpolitiek geladen geraakt. Een peiling van EenVandaag (13 mei 2025) laat zien dat kritiek op Israël in sterke mate samenhangt met de links‑rechtsverdeling. Symbolische acties en uitspraken — van politici die Palestijnse symboliek dragen tot burgemeesters die Gaza vergelijken met Vietnam — markeren volgens de auteur hoe het debat binnenslands is geworden.
Historisch plaatst het stuk de wortels van deze sympathie bij links in de jaren zestig en zeventig, toen studenten en activisten zich gingen scharen achter anti‑koloniale bewegingen en de PLO. Organisaties als het Nederlands Palestina Komitee, Pax Christi en wereldwinkel‑netwerken legden al vroeg verbanden tussen Palestina en internationale solidariteitsbewegingen. Hoewel pro‑Palestijnse stemmen lange tijd weinig invloed op het officiële buitenlands beleid hadden, groeide hun zichtbaarheid vanaf de jaren 2000 door studentendemonstraties en publieke campagnes van activisten en oud‑politici.
De recente escalatie na 7 oktober 2023 en de langdurige humanitaire crisis in Gaza hebben die sympathie versterkt. Grote demonstraties onder de naam De Rode Lijn trokken volgens het artikel meer dan 100.000 deelnemers en werden georganiseerd door gevestigde NGO’s zoals Oxfam Novib, Pax en Amnesty samen met The Rights Forum. Deze organisaties stelden zich prominent achter rapporten en juridische beschuldigingen richting Israël, wat de polarisatie verder voedde. De auteur wijst er ook op dat sommige groepen met radicalere achtergronden, zoals Samidoun, recent actief en soms rumoerig aanwezig zijn bij bezettingen en gemeentelijke vergaderingen.
Het artikel betoogt dat het Gaza‑debat naadloos aansluit op bredere polarisatie over immigratie, islam en ‘woke’ thema’s. Links ziet vooral Palestijnse onderdrukking, rechts vooral terrorisme en veiligheidsdreiging; partijen en bewegingen leggen het conflict daarbij in hun bestaande ideologische kaders. Klimaatactivisten en andere bewegingen gebruiken Gaza inmiddels ook als mobilisatiethema, waardoor het onderwerp in vele maatschappelijke dossiers doordringt.
Een belangrijk onderdeel van de analyse is de culturele omkering van slachtofferschap: het stuk beschrijft hoe Palestijnen binnen sommige intellectuele en activistische kringen zijn verheven tot ultieme slachtoffers, terwijl Joodse ervaringen van vervolging daardoor minder centraal zouden komen te staan. Deze verschuiving en retorische escalatie zouden ruimte geven aan antisemitische uitingen en boycotcampagnes richting vermeende ‘zionistische’ instellingen en personen. Als voorbeelden dienen mediacolumns, universitaire uitspraken en incidenten die volgens de auteur onvoldoende zijn veroordeeld binnen de pro‑Palestijnse beweging.
Kort gezegd: het artikel brengt een geschakeerd verhaal van historisch gegroeide solidariteit, institutionele betrokkenheid van NGO’s en oud‑politici, en recente politieke en maatschappelijke polarisatie rondom Gaza, met verstrekkende gevolgen voor debatklimaat, universiteiten en Joods‑Nederlandse organisaties.