Laten we niet zo moeilijk doen over onze feilbaarheid

In dit artikel:

Een columnist beschrijft gesprekken die laten zien hoe persoonlijke keuzes en politieke verantwoordelijkheid samenhangen. Een buurman vraagt waar hij op gaat stemmen maar voelt zich hypocriet bij de gedachte aan D66 of GroenLinks-PvdA omdat hij soms naar Barcelona vliegt. De schrijver wijst erop dat individuele schuldgevoelens geen goed argument zijn om af te zien van stemmen op partijen die het klimaat serieus nemen: beleidsmakers in Den Haag kunnen veel meer bereiken dan kleine persoonlijke offers.

De column haalt ook een lezersbrief aan van iemand die teleurgesteld was dat de schrijver zelf had gevlogen, en vertelt over een gesprek in het vliegtuig met ouders van een meervoudig gehandicapte dochter. Hun korte vakanties zijn hard bevochten, met ingewikkelde zorgregelingen; dat nuanceert een eenzijdig oordeel over vlieggedrag. Dit illustreert de rommeligheid van het dagelijks leven waarin mensen proberen duurzaam te handelen, maar soms praktische grenzen tegenkomen.

Daarnaast wordt de invloed genoemd van het idee van de CO2-voetafdruk — een frame dat volgens de schrijver mede door oliebedrijf BP is gepopulariseerd en dat de nadruk legt op individuele verantwoordelijkheid terwijl de industrie doorgaat met vervuiling. Tijdens de recente klimaatconferentie werd volgens de columnist benadrukt dat mensen het moeilijk vinden, maar dat er wel concrete stappen zijn die iedereen kan zetten.

De kernboodschap: erken menselijke feilbaarheid, maar laat dat geen excuus zijn om niet te kiezen voor klimaatbeleid. Wie zelf imperfect leeft — veel vliegen, veel consumeren of verwarmen — kan nog steeds het verschil maken door te stemmen op partijen die structurele, moeilijke keuzes nemen en zo individueel handelen vergemakkelijken.