Labour-minister van Financiën laat belastingen stijgen om haar doelen te halen
In dit artikel:
In het luidruchtige Lagerhuis presenteerde minister van Financiën Rachel Reeves recent haar langverwachte rijksbegroting: volgens haar een 'trots Labour-budget', maar voor veel gezinnen betekent het vooral meer lasten. Reeves moet manoeuvreren binnen beperkte financiële ruimte doordat de Britse economie traag groeit en de rente op staatsleningen hoog is. Dat dwingt haar een evenwicht te zoeken tussen de wensen van de eigen partij en het vertrouwen van de obligatiemarkt.
Belangrijke maatregelen zijn: de inkomensbelastingtarieven niet laten meegroeien met inflatie (zodat loonsverhogingen mensen automatisch in hogere schijven duwen, ook wel fiscal drag), hogere heffingen op dure huizen en gokken, en een beperking van belastingvrije pensioenbijdragen. Tegelijk worden er sociaaleconomische maatregelen aangekondigd die de Labour-achterban moeten plezieren: een stijging van het minimumloon, een maximumprijs voor treinkaartjes, en een btw-verlaging op energierekeningen.
Een opvallende beleidswijziging is het schrappen van de 'two‑child benefit cap': gezinnen krijgen straks kinderbijslag voor alle kinderen, waardoor grotere gezinnen extra steun ontvangen. Die verandering raakt een langlopende discussie: tegenstanders van de oude regel vinden dat gezinnen verantwoordelijk moeten zijn voor het aantal kinderen, voorstanders van afschaffing wijzen op de onschuld van het kind in de plek waar het geboren wordt.
Critici reageren direct. Analisten en oppositiepartijen wijzen op neerwaartse productiviteitsverwachtingen van de OBR, wat Reeves' groeivergissingen onder druk zet. De leider van de Liberal Democrats, Ed Davey, vatte de zorg kort samen: "You can't tax your way to growth." Bedrijven vrezen dat extra lasten remmend werken op investeringen en groei. Ook klinkt kritiek dat Reeves krapte ervaart omdat ze sociale bezuinigingen terugdraaide na interne opstand en zichzelf strikte fiscale regels heeft opgelegd.
Kortom: een begroting die politieke concessies combineert met belastingmaatregelen om de schatkist te vullen, maar die tegelijk twijfels oproept over groeiperspectief en de houdbaarheid van het plan.