Kok eerste Nederlandse deze eeuw met wereldrecord: 'Onderdeel van de geschiedenis'
In dit artikel:
Femke Kok vestigde zondag in de Utah Olympic Oval een nieuw wereldrecord op de 500 meter: haar tijd van 36,09 verving de oude 36,36 en bracht daarmee een sprong van een kwart seconde. Daarmee is de 25‑jarige Friezin niet alleen de eerste Nederlandse ooit met het wereldrecord op die afstand, maar ook de eerste Nederlandse wereldrecordhouder sinds Annamarie Thomas in 1999.
Op zaterdag had Kok al haar persoonlijk record aangescherpt tot 36,48, waarmee ze binnen een fractie van het twaalf jaar oude record van Lee Sang‑hwa kwam. Volgens aanwezige oud‑toppers lag de sleutel in de uitvoering: Kok bleef diep zitten, hield snelheid in het laatste deel en had op het beslissende moment de gunstige buitenbocht, waardoor ze de krappe binnenbocht niet hoefde te behouden. Jeremy Wotherspoon, zelf goed voor tien wereldrecords en nu coach van Noorse sprinters, noemde de verbetering van vier tienden indrukwekkend. Shani Davis, die tussen 2005 en 2009 zeven wereldrecords noteerde, beaamde dat alles moest samenvallen — techniek, omstandigheden en voorbereiding — om zo’n tijd mogelijk te maken.
In dezelfde wedstrijd kwam Jennings de Boo zeer dichtbij het mannenrecord: met 33,63 miste hij Pavel Koelizjnikovs toptijd slechts met 0,02 seconde. Verder viel op dat het hoge niveau niet langer alleen Nederlands of Amerikaans is; ook Poolse, Canadese rijders en zelfs een Franse inlineskater (Timothy Loubineaud op de vijf kilometer) leverden opvallende prestaties.
Volgend weekend gaat de wereldbeker naar Calgary, maar zowel Wotherspoon als Davis twijfelen of daar nog vergelijkbare tijden geboekt kunnen worden. Problemen met het gebouw maken het moeilijker de hal zo koud en snel te krijgen als in Salt Lake City, waardoor Salt Lake voorlopig het snelste ijs van de wereld blijft. Davis werkt buiten het schaatsen in de medische techniek en is daarnaast jeugdtrainer; Wotherspoon blijft als coach betrokken bij de sprintgemeenschap — beiden benadrukken het bijzondere gevoel wanneer een atleet zijn naam op de eremuur zet.