Kerkpijn lossen we niet op zonder de liefde van Christus

In dit artikel:

Een paar weken geleden sprak de auteur op een RD Live-avond over het fenomeen “kerkpijn” — de sociale uitsluiting en geestelijke verwonding binnen geloofsgemeenschappen. De term circuleert sinds circa 2018 en kreeg rond 2022 bredere bekendheid. De spreker, zelf mediator, coach en onderzoeker naar conflicten in gemeenten, wijst erop dat kerkpijn zo actueel is omdat we leven in een therapeutische samenleving: er is veel meer ruimte voor kwetsbaarheid, het publieke oor valt snel het slachtoffer toe en er gelden hogere eisen aan transparantie. Machthebbers kunnen zich niet meer verschuilen achter hun status.

De auteur vraagt centraal: waar is God in deze discussie? Voor ambtsdragers is de Bijbel richtinggevend: leiderschap moet hoeden, niet heersen; zorg en zachtmoedigheid mogen niet verdrongen worden door de drang naar controle of rigide regels. Praktisch betekent dit dat zonde benoemd moet worden, maar in geest van liefde en mededogen — Galaten 6 en Johannes 21 worden als toetssteen genoemd. Voor slachtoffers roept de auteur op tot innerlijke reflectie: is mijn reactie geestelijk of vleeslijk? Kunnen vragen van gehoorzaamheid en overgave, zelfs aan onredelijke mensen, daarbij een plek krijgen? Psalm, Kolossenzen en Mattheüs 6 worden genoemd als handvaten om pijn bij God te brengen of eerst het Koninkrijk te zoeken.

Concreet helpt niet alleen communicatie- of klachtprocedures; die zijn nuttig maar ontoereikend. De voorgestelde weg is vooral spiritueel: steeds dieper geworteld raken in Christus’ liefde en het kruis met Hem verbonden en in vreugde dragen. De auteur sluit af vanuit zijn praktijkervaring als mediator en coach.