Kate Moore is als componist ook 'stormmaker': 'Als je muziek maakt verandert de lucht op een intense manier'
In dit artikel:
De Nederlands-Australische componiste Kate Moore (Oxfordshire, 1979) put haar materiaal vooral uit de natuur en uit lange wandelingen. Dochter van een aardwetenschapper, met jeugdherinneringen aan twee jaar in het Amazonegebied, verwerkt ze landschappen en milieuonderzoek letterlijk in klank: van Stories for Ocean Shells (2000) en Ridgeway (2009) tot The Dam (2015), Coral Speak (2016) en Space Junk (2018) — dat ontstond in samenwerking met haar vader die data over ruimteafval aanleverde. Recent werk is Bay of Bisons (2025), geïnspireerd op de Ooijpolder bij Nijmegen en geschreven voor cellist en zanger Abel Selaocoe.
Muzikaal beweegt Moore zich in een gelaagd minimalistisch idioom: cyclische patronen gecombineerd met oplopende harmonische spanning. Na haar studie bij Louis Andriessen heeft ze met deze taal succes bij publiek en gerenommeerde gezelschappen, wat heeft geleid tot grote opdrachten en prijzen. Maar sinds enkele jaren zoekt ze inspiratie op een andere manier: ze componeert plein air — al wandelend door landschap, gewapend met opnameapparaat, notities en een middeleeuwse vedel. Een van haar grootschalige projecten heet The Ox Way, een zelf uitgestippelde route van Wallingford (Oxfordshire) via een keten van rivieren richting de zuidwestkust van Ierland en tussendoor door Nederland. Ze ziet het pad als partituur en het lopen als performance.
Tijdens die tochten documenteert ze geluiden, improviseert op haar vedel en verzamelt lokale verhalen en historische bronnen. Zo ontstond Bay of Bisons deels tijdens een tiendaagse route in de vorm van een vioolsleutel rondom Vorstengraf Oss; een melodie die haar plotseling in de vroege ochtend in de bossen van Berg en Dal bij bleef en die ze als compositorische vondst beschouwt. Onderweg stuitte ze ook op sporen van haar familiegeschiedenis: een informatiebord in de Ooijpolder met een voorbeeldpas waarop haar familienaam Teunissen stond, waardoor ze zich bewust werd van een Nederlandse verbinding ondanks haar buiten-Europese jeugd.
The Ox Way is niet alleen artistieke methode maar ook een identiteitszoektocht. Een eerdere confrontatie met de Australische Aboriginalcultuur speelde daarin een rol: bij pogingen om zich te verbinden met Songlines kreeg ze van een collega duidelijk te horen dat zij geen aanspraak kon maken op die traditie, wat haar deed afvragen wie haar eigen wortels eigenlijk waren. Die pijnlijke ontkoppeling leidde tot een intensievere verkenning van haar Europese achtergrond en tot nieuwe composities.
Stormen en extreme weersituaties vormen een terugkerend thema. Moore beschrijft hoe vlak voor een storm bomen, kleur en lucht ingrijpend veranderen — ervaring die zij muzikaal vertaalt. Voor de opening van het Minimal Music Festival op 16 april 2026 schrijft ze een wereldpremière: een percussieconcert voor de Australische slagwerkster Claire Edwardes en ensemble Het Muziek, voortkomend uit een stormervaring tijdens haar wandeltochten. Voor haar is componeren ook het scheppen van atmosfeer: muziek als een soort weersysteem dat de ruimte en het lichaam beïnvloedt.
Moore combineert in haar werkwijze veldopnamen, improvisatie en historische research. Haar aanpak zoekt niet alleen klank maar ook verbinding met bewoners en plek, en balanceert tussen onbevangen ervaren en gedocumenteerd leren. Die combinatie levert werk op dat zowel persoonlijk als ruimtelijk van karakter is: muziek die de echo van landschap en geschiedenis hoorbaar maakt.