Kamala Harris over campagne: Ik stond vaak alleen

In dit artikel:

In haar boek 107 Days blikt vice-president Kamala Harris terug op haar korte presidentscampagne en vooral op de rol van de Democratische partij en het Witte Huis. In plaats van zelfkritiek overheerst in het boek het verwijt naar anderen: partijleiders, Biden en diens staf zouden beslissingen hebben uitgesteld of haar doelbewust onvoldoende gesteund. Ze noemt het onverantwoord dat de partij de vraag of Joe Biden opnieuw moest kandideren volledig aan hem en Jill Biden liet — „roekeloos”, aldus Harris.

Harris stelt dat zij zelf niet effectief genoeg kon aandringen dat Biden zich terugtrok, uit angst dat dat als egoïstisch of ongehoorzaam zou worden gezien. Tegelijk verdedigt ze Biden tegen aantijgingen over zijn capaciteit: ondanks een zwak debat met Donald Trump bleef haar oordeel dat Biden, zelfs op zijn slechtste dag, beter en empathischer was dan Trump op zijn best. Ze wijt Bidens zwakke optreden aan een zwaar reisprogramma, niet aan onbekwaamheid.

Een tweede centraal punt is haar gevoel van tegenwerking. Harris beschrijft hoe het communicatieteam van het Witte Huis en partijgenoten haar niet hebben gesteund toen ze onder vuur lag, bijvoorbeeld over haar rol bij het migratiebeleid; zelfs zou er zijn bijgedragen aan negatieve verhalen over haar. Ze haalt concrete voorbeelden aan: Bidens uitleg over zijn terugtrekking waarin zij pas laat werd genoemd, een afleidend telefoongesprek met Biden vlak voor een debat, Nancy Pelosi’s eis van een voorverkiezing en het niet terugebeld worden door Gavin Newsom. Harris concludeert dat ze vaak alleen stond.

De recensie wijst erop dat het boek weinig zelfreflectie biedt en vooral een opsomming is van andermans misstappen. De auteur van het stuk bekritiseert Harris’ aanpak: door voortdurend met het beschuldigende vingertje naar anderen te wijzen, laat ze zichzelf buiten beschouwing — iets dat volgens de recensent juist essentieel is voor leren en politieke groei.