Joost (1936-2025) was geweldige fagottist en sympathieke pianoleraar met wie je goed gesprek kon voeren
In dit artikel:
Joost Westerveld (1936–2025) was een geliefde pianoleraar in Doorn en een gevierd fagottist in Nederlandse orkesten. Samen met zijn vrouw Karin—ook musicus—bouwde hij in de jaren zeventig van een bouwval aan de Emmalaan hun eigen huis met diepe, bloemrijke tuin en houten plafonds die aan Zweden herinneren, een land waar het paar ooit werkte in Norrköping.
Opgeleid aan het conservatorium in Utrecht, koos Joost naast piano ook voor de fagot, en speelde decennialang in het Utrechts Symfonie Orkest. Na een fusie werd hij eerste fagottist van het Nederlands Filharmonisch Orkest in Amsterdam. Verder richtte hij in de jaren zestig het Utrechts Blaaskwintet op, trad regelmatig met diverse ensembles op en was zeer gewild vanwege zijn muzikale vakmanschap, snelle notenlezen en toegankelijke aard.
Zijn leven bleef muzikaal na het orkestwerk: hij bouwde een klavecimbel, organiseerde huiskamerconcerten (zijn woonkamer bood plek aan zo’n 35 gasten) en gaf jarenlang pianoles. Leerlingen waardeerden zijn rustige manier van lesgeven; oud-studenten kwamen vaak op bezoek voor goede gesprekken. Tussen zijn zeventigste en tachtigste maakte hij nog verre reizen (onder meer Zuid-Amerika, Sicilië, Transsylvanië) en gaf hij cursussen vierhandig pianospel in kasteel Burg Feistritz. Tijdens de coronaperiode stopte hij met lesgeven.
Privé was Joost praktisch ingesteld—hij bakte zelf brood en pizza, bouwde een tuinhuis en een sauna—en tevens een lezer met brede interesse in reizen, muziek en geschiedenis. Hij bleef tot op hoge leeftijd scherp van geest en fysiek redelijk vitaal. Dit jaar vierde het echtpaar 62 jaar huwelijk. Toen Joost voelde dat zijn leven voltooid was, besloot hij te stoppen met eten en drinken; zijn naasten respecteerden die keuze. Het afscheid vond klein en intiem plaats in de eigen tuin, precies naar zijn wens, zonder toespraken, met een glas wijn. Zijn lichaam werd toegedekt met een kleed gemaakt van zijn oude overhemden en hij werd in de rode Mercedes van zijn zoon naar het crematorium gereden — dezelfde auto waarin hij zijn laatste vakantie had gemaakt.