'Jesse Klaver lijkt me een schat, maar ik kan hem nooit echt volgen'

In dit artikel:

Theodor Holman hekelt in een column op SlordigLeven.nl de manier waarop Jesse Klaver politiek presenteert: charmant bedoelde aandachttrekkerij maar inhoudelijk flets en voorspelbaar. Holman noemt Klaver soms sympathiek (onder meer vanwege een Indische grootmoeder), maar vindt zijn optredens vol platitudes en lege waardenuitspraken — hij vergelijkt Klaver met de smakeloze tafel bij een Indische rijsttafel. Als voorbeeld haalt hij een moment aan waarin Klaver tegen Mona Keijzer roept: “Palingpopulisme!”, een gevatte poging die volgens Holman niet doorzette.

Holman haalt een oud interview uit Moesson (ongeveer 2011/2012) aan om te illustreren dat Klavers taal al jaren op clichés leunt: principes over “je hart volgen” en “ruimte om je te ontwikkelen” blijven volgens de columnist holle frasen. Ook wijst hij op een eerdere onthulling van Arjen Lubach dat Klaver passages uit Obama-speeches overnam, wat zijn authenticiteit verder zou ondermijnen.

Verder breekt Holman een lans tegen de huidige koers van GroenLinks/PvdA (onder leiding van Klaver), die hij overbodig noemt. Hij stelt dat de PvdA de sociaaldemocratie zelf heeft uitgehold en dat de groene agenda in Nederland nog maar weinig levenskracht heeft — op één uitzondering na: Johan Vollenbroek, die volgens Holman vrijwel solo de ecologische eisers vertegenwoordigt. Namen als Marjolijn Moorman en Femke Halsema verschijnen als mogelijke spelers, maar Holman gelooft niet dat zij wezenlijk iets nieuws zullen brengen.

Kort gezegd: Klaver krijgt van Holman het predicaat politiek vormgever zonder pit; zijn retoriek mist volgens de columnist scherpte en inhoud, en de samengesmolten partij ziet hij als aandoenlijk maar niet noodzakelijk.