Jesse Klaver: drama, manipulatie, polarisatie en opportunisme
In dit artikel:
Jesse Klaver, leider van GroenLinks en geboren in 1986, wordt in dit artikel neergezet als een politicus die consequent inzet op emotie, dramatiek en polarisatie om steun te winnen. Zijn persoonlijke achtergrond — opgroeien in een sociale huurwoning zonder vader en een vmbo-diploma voordat hij de politiek inging — wordt geschetst als onderdeel van het narratief dat hij inzet in publiciteit en campagnes.
Het stuk noemt meerdere voorbeelden om die beeldvorming te staven. In 2017 zou een door BNNVARA gemaakte portrettendocumentaire over Klaver op het laatste moment niet zijn uitgezonden omdat de maker nauwe banden had met GroenLinks, wat journalistenorganisatie en omroep tot terughoudendheid bracht. Critici zien dit als een poging tot georkestreerde PR die het onderscheid tussen journalistiek en propaganda vervaagt.
Een ander punt van kritiek betreft Klavers inzet van jongeren en kinderen in klimaatcampagnes. Voormalig hoofdredacteur Sjuul Paradijs noemt het exploitatief wanneer politici zich fotogeniek profileren met activistische jongeren en stelt dat kinderen onderwerpen herhalen zonder ze volledig te overzien. Volgens het artikel past dat patroon in een tactiek van dramatiseren om het publiek emotioneel te mobiliseren.
Binnen zijn eigen partij liep het na de verkiezingen van 2021 ook niet soepel: GroenLinks verloor bijna de helft van zijn zetels en er kwam interne kritiek dat Klaver te veel had ingezet op onderhandelen en te weinig op heldere, hoorbare profilering van kernpunten zoals het basisinkomen. Oprichter Alexander de Roo en jongerenafdeling uitten ontevredenheid over campagnekeuzes en richting.
Ten slotte haalt het artikel recente uitspraken van Klaver aan tijdens een lezing in Kerkrade, waarin hij harde woorden richtte op rechtse partijen en sprak over een keuze voor de toekomst van de democratie. Dergelijke retoriek wordt door de auteur gezien als bewust polariserend: rechtse partijen zouden volgens Klaver een bedreiging vormen voor wat Nederland waardeert, terwijl de columnist dit karakteriseert als goedkope manipulatie die maatschappelijke verdeeldheid aanwakkert.
Kortom: de tekst schildert Klaver als een politiek talent dat zijn persoonlijke verhaal en theatrale middelen inzet om politieke winst te boeken, maar ook als iemand die daarvoor op tegenstand stuit — intern binnen GroenLinks en bij buitenstaanders die zijn werkwijze manipulatief en polariserend noemen.