Jaren had de lerares nodig gehad om klei te leren begrijpen. Te leren luisteren

In dit artikel:

In oktober zit de auteur op een vrijdagochtend met een verjaardagscoupon voor een pottenbakkerscursus, worstelend met een homp klei die door de vingers glibbert. De lerares, wiens afstudeerwerk — een geglazuurde vaas — duidelijk jaren oefening verraadt, hangt op een plank als voorbeeld. Ze benadrukt dat je eerst moet leren luisteren naar de klei; pas dan weet je waar die “heen wil”.

Rondom de cursisten staan prachtige kopjes, kommen en vazen die het eigen, onhandige werk extra ontnuchteren: het laat zien dat eindresultaten weinig zeggen over de jaren arbeid die eraan voorafgaan. De auteur reflecteert op de ouderdom van het ambacht — denk aan kinderen in Mesopotamië die klei vormden — en op het verschil tussen eenvoudig functioneel werk maken en iets esthetisch moois creëren. Een opmerking van een Palestijnse journalist over het grote woordenschatverschil tussen Arabisch en Nederlands zet haar aan het denken over het gebrek aan precieze termen om gevoelens uit te drukken.

Kernobservatie: een bakje van klei maken is makkelijk; een mooi, gekleurd en doordacht voorwerp maken kost toewijding en langdurige oefening. De tekst bewondert de menselijke neiging om niet alleen nuttige, maar vooral mooie objecten te maken — een inspanning die vaak jaren vergt.