Jafar Panahi's verhalen zijn door en door Iraans, maar verbeelden universele thema's

In dit artikel:

In It Was Just an Accident, de Iraanse cineast Jafar Panahi filmde stiekem in de straten van Teheran en een nabijgelegen woestijn een verhaal dat tegelijk komisch en hartverscheurend is. Centraal staan voormalige gevangenen die een man in een busje vasthouden omdat zijn kunstbeen hetzelfde kraakt als dat van hun veronderstelde beul. Vahid, een monteur en ex-politieke gevangene, meent Eghbal te herkennen en ontvoert hem; zijn twee voormalige lotgenoten reageren uiteenlopend: één wil zich er niet mee bemoeien, de ander verlangt naar onmiddellijke wraak. Wanneer ze proberen hun gevangene te begraven, botst het wraakgevoel met het besef dat doden hen tot hetzelfde maken als hun onderdrukker.

De film put veel energie uit de publieke ruimtes van Teheran en balanceert scherp tussen humor en morele pijn. Daarmee stelt Panahi de centrale vraag: hoe blijf je mens onder omstandigheden die verlossing door wraak verlenen maar ook je menselijkheid kunnen vernietigen? Het werk past in een lange reeks gedurfde producties van Panahi — sinds zijn debuut in 1995 — gemaakt ondanks zijn arrestatie en het beletsel van een filmverbod in 2010. It Was Just an Accident is een compact, intens portret van trauma, schuld en de onmogelijkheid van eenvoudige antwoorden.