Jacques Monasch fileert Timmermans: geen woord over Hamas op 7 oktober
In dit artikel:
Op 7 oktober is het twee jaar geleden dat Hamas grootschalig Israël binnenviel en honderden burgers doodde, verkrachte, martelde en gijzelaars nam — onder wie festivalgangers, kinderen en ouderen. De auteur herinnert aan die gruwelijke gebeurtenissen en hekelt dat Frans Timmermans, lijsttrekker van de gecombineerde GroenLinks–PvdA, op die gedenkdag in een korte tweet niet expliciet de daders bij naam noemt. Timmermans riep volgens de tekst op om onschuldige burgers te herdenken, het geweld te stoppen, gijzelaars vrij te laten en oorlogsmisdadigers te berechten, maar sprak niet expliciet over Hamas.
Voormalig PvdA-Kamerlid Jacques Monasch reageerde fel en noemde Timmermans’ formulering een moreel fiasco; in zijn woorden was Timmermans “diep gezonken”. De schrijver van het stuk sluit zich bij die kritiek aan en stelt dat het nalaten om de verantwoordelijken te benoemen neerkomt op morele gelijkstelling van slachtoffers en daders. Volgens de columnist weerspiegelt Timmermans’ terughoudendheid een bredere trend binnen links: het vermijden van duidelijke veroordelingen uit vrees politieke schade te lijden of uit de wens om “nuancering” te bewaren.
De kern van de kritiek is dat neutraliteit of “balans” in dit soort gevallen geen diplomatie is maar lafheid: door geen duidelijke kant te kiezen zou men terrorisme en barbarij impliciet normaliseren. De auteur benadrukt dat 7 oktober geen incident in een complex conflict was maar een bewust georganiseerde terreuraanval en dat politiek leiderschap juist op zulke momenten helder moreel stelling moet nemen.
Als extra context: de aanval van 7 oktober 2023 leidde tot internationaal afschuw en had grote gevolgen, waaronder langdurige spanningen en een escalatie van het conflict in Gaza. De discussie over hoe politici deze gebeurtenissen moeten benoemen — met expliciete veroordeling van Hamas of met neutralere formuleringen gericht op alle slachtoffers — blijft in Nederland en daarbuiten fel en splijt de publieke opinie.
De conclusie van het stuk is dat Timmermans’ afwijzing van expliciete naamgeving geen onschuldige diplomatieke keuze is, maar een symptomatisch gebrek aan moreel kompas dat de schrijver betreurt.