Is een verzekering tegen onlinefraude zinvol? Ook als je als consument in de fout gaat?
In dit artikel:
Verzekeraars spelen in op de stijgende onlinecriminaliteit en bieden steeds vaker particuliere cyberverzekeringen aan. Assuralia‑woordvoerster Barbara Van Speybroeck legt uit dat de sector wil inspelen op een maatschappij die steeds meer digitaal leeft: naast phishing dekken polissen ook andere vormen van cyberfraude zoals identiteitsdiefstal en reputatieschade. Het probleem is actueel: in de eerste helft van 2025 ontving meldpunt Safeonweb al meer dan vier miljoen signalen van verdachte berichten.
Verschillende grote spelers hebben al zo’n product in hun aanbod, bijvoorbeeld Baloise, KBC en Belfius (Digi Cover). Wat precies verzekerd wordt verschilt per maatschappij, maar doorgaans bestaan particuliere cyberverzekeringen uit drie kernonderdelen:
- technische bijstand (vaak 24/7) via IT‑experts die helpen bij gehackte of vastgelopen systemen;
- rechtsbijstand om proces‑ of andere juridische kosten te dekken wanneer je tegen cybercriminelen optreedt;
- vergoeding van financiële schade door misbruik, met vaste limieten (bij particulieren vaak rond €10.000, al varieert dit per aanbieder en soms geldt alleen dekking bij misbruik binnen de EU).
Veel mensen vragen zich af of je nog aanspraak kunt maken op zo’n polis als je zelf per ongeluk op een frauduleuze link klikt. In principe blijft je schade gedekt wanneer je onbewust slachtoffer wordt van phishing of valse webshops, tenzij een uitsluiting expliciet in de algemene voorwaarden staat. Uitsluitingen komen voor: wie bijvoorbeeld zijn bankpincode bewust doorgeeft of betaalt voor namaakgoederen, is meestal niet gedekt. Daarom is het cruciaal de polisvoorwaarden goed te lezen vóór je tekent.
De prijs van een cyberverzekering hangt af van de samenstelling en opties; breder pakket betekent doorgaans hogere premie. Vergelijken en de verzekering afstemmen op je eigen risico’s wordt sterk aangeraden. Preventie blijft belangrijk: goede wachtwoordpraktijken, up‑to‑date antivirussoftware en andere beveiligingsmaatregelen verminderen het risico en worden vaak door verzekeraars aanbevolen of zelfs verplicht gesteld als voorwaarde.
Tot slot een belangrijke kanttekening: banken zijn volgens de wet in principe verplicht om slachtoffers van frauduleuze betalingen te vergoeden, tenzij de klant toestemming gaf of grof nalatig handelde. In de praktijk komen banken niet altijd voldoende tegemoet, zo merkte ook de ombudsman voor financiële diensten onlangs op. Voor veel gezinnen kan een cyberverzekering daarom een nuttige extra bescherming vormen tegen de economische gevolgen van digitale fraude.