Is de Bijbelse canon een willekeurige verzameling?

In dit artikel:

De vraag of de Bijbelse canon een willekeurige verzameling geschriften is, wordt in deze discussie centraal gesteld. Er wordt opgemerkt dat andere geschriften, zoals de Didachè en de Herder van Hermas, in de Vroege Kerk ook veel gelezen werden, maar zelden in de canon terugkomen. De auteur onderzoekt de verbinding tussen het Oude en Nieuwe Testament, die op basis van de vervulling in Christus ligt. Het Nieuwe Testament wordt gezien als een voortzetting en vervulling van de beloftes in het Oude Testament.

Verschillende genres zijn aanwezig in beide testamenten: het Nieuwe Testament bevat de evangeliën, Handelingen en brieven van apostelen zoals Petrus en Paulus, terwijl het Oude Testament bestaat uit historische boeken, poëzie en profetieën. Ondanks de ogenschijnlijk grote verschillen verbindt Christus deze twee werelden, waarbij het Hebreeuwse Oude Testament in het Grieks werd vertaald om toegankelijkheid te waarborgen.

Tijdens de Vroege Kerk hadden de apostelen aanzienlijke invloed in het bepalen van welke geschriften als gezaghebbend golden. Het afsluitende boek Openbaring geeft een hoopvol perspectief voor gelovigen. Keizer Constantijn gaf in de vierde eeuw opdracht tot het maken van vijftig Bijbelhandschriften, die de basis vormden van de latere canon. Daarbij werd door de kerk ook kritisch naar andere vroege geschriften gekeken, waarbij men ervan overtuigd was dat de canonieke boeken daadwerkelijk door de Heilige Geest geïnspireerd zijn. Deze overtuiging blijft belangrijk voor hedendaagse gelovigen.