In zijn debuutroman waakt Erwin Hurenkamp voor te veel sentiment en opgeklopt verlangen

In dit artikel:

Erwin Hurenkamps ambitieuze roman draait om Ella, die tijdelijk wegvlucht uit haar huwelijk en gezinsleven om ergens aan de westkust van Ierland een nieuw bestaan te proberen. In dat eerste deel volgt de lezer haar pogingen los te komen van de dagelijkse rollen en de zoektocht naar zichzelf, inclusief een vlucht naar seksuele en emotionele bevrijding onder de lokale bevolking. Jaren later probeert haar zoon Johannes, uit het huwelijk met David, te reconstrueren waar zijn moeder was en wat ze daar deed; ook hij belandt uiteindelijk in het Ierse dorpje en worstelt met vergelijkbare noties van vrijheid en autonomie.

De roman voelt eerder als droom dan als strakke realistische vertelling: melancholie en een constante leegte vormen het kloppend hart van het boek. Hurenkamp doseert sentiment terughoudend, al glippen soms pathetische of te expliciete zinnen door die het streven naar ingetogenheid even ondermijnen. De recensent noemt Ella lijdend aan een soort "Madame Bovary‑syndroom": onverstoorbaar vasthouden aan illusies ondanks de consequenties. Mede daardoor blijven de personages boeien; hun zelfmisleiding wekt zowel ergernis als mededogen.

Kortom: een sfeerrijke, dromerige karakterstudie over verlangen, plicht en de altijd aanwezige leegte — gebreken incluis een overtuigende leeservaring. (Verschenen 15 oktober 2025, nr. 42)