In Soedan zijn de plassen bloed vanuit de ruimte te zien: 'Als vliegen gedood'
In dit artikel:
Sheldon Yett, directeur van UNICEF in Soedan, schetst vanuit Darfur een beeld van een land dat al ruim 2,5 jaar door een nietsontziende burgeroorlog wordt verscheurd. In een telefonisch gesprek met NU.nl vertelt hij over massale gruweldaden die hij ter plaatse hoorde en zag: moordpartijen, stelselmatig seksueel geweld, uitputting, ziekte en massale ontheemding. Het conflict speelt tussen het Soedanese leger (SAF) en de paramilitaire Rapid Support Forces (RSF), die internationaal worden beschuldigd van ernstige oorlogsmisdaden en van etnische zuiveringen in sommige gebieden.
Yett beschrijft hoe kleine plaatsen als Tawilah binnen korte tijd veranderden in vluchtelingenkampen met honderdduizenden nieuw aangekomenen. De verovering van El Fasher door de RSF eind oktober leidde volgens getuigen en mensenrechtenorganisaties tot grootschalige moordpartijen en verkrachtingen; satellietbeelden en rapporten spreken van enorme aantallen doden en van bloedige scènes in en rond kampen. UNICEF en VN-experts melden dat seksueel geweld en misbruik van kinderen – zelfs van baby’s onder één jaar – frequent voorkomen.
De humanitaire situatie is catastrofaal: ongeveer twintig miljoen mensen lijden honger, er zijn herhaalde uitbraken van dodelijke ziekten zoals mazelen en cholera, en slechts circa 25 procent van de benodigde hulpgoederen bereikt het land. In El Fasher hebben veel kinderen de afgelopen achttien maanden geen vaccinaties gekregen, waardoor grote groepen niet-immune en ondervoede kinderen in onhygiënische omstandigheden leven. Volgens Yett zijn de psychische gevolgen enorm en blijvend; hulpverleners proberen traumaverwerking te stimuleren, maar de mentale littekens blijven ook als fysieke behoeften tijdelijk worden ingevuld.
Het geweld heeft ook sociale gevolgen: vaak zijn ouders verdwenen of gedood, zodat jonge kinderen voor jongere familieleden moeten zorgen. Yett ontmoet bijvoorbeeld twee negenjarige jongens die door een nog jonge neef worden opgevoed omdat beide ouders zijn vermist of gescheiden van hen. Zulke situaties illustreren hoe diep de crisis het familiaire en maatschappelijke weefsel aantast.
Yett hekelt de wereldwijde onverschilligheid en waarschuwt dat gebrek aan aandacht en actie de daders in de hand werkt. Hij roept op tot meer openbare aandacht, versterkte hulptoegang en het verantwoordelijk houden van verantwoordelijken voor oorlogsmisdaden. VN-rapporten en mensenrechtenorganisaties blijven alarm slaan, maar volgens Yett zijn de omvang en de ernst van de crisis nog onvoldoende onder de aandacht van internationale media en besluitvormers. Als die aandacht uitblijft, vreest hij dat de wreedheden alleen maar zullen toenemen.