In Richard Linklaters 'Nouvelle vague' volg je het draaien van 'À bout de souffle' van dichtbij

In dit artikel:

Richard Linklaters Nouvelle vague volgt de chaos achter de totstandkoming van Jean-Luc Godards legendarische À bout de souffle en zet die maakperiode als een ode aan de Nouvelle Vague neer. De film speelt zich af in Parijs en in de redactiekamer van Cahiers du cinéma, waar Godard — vertolkt door Guillaume Marbeck — samen met collega’s als Truffaut, Rohmer en Chabrol filmtheorie afwisselt met het besluit: zelf een film maken. Linklaters blik richt zich vooral op de onorthodoxe, rommelige productie: er is geen echt script, er wordt veel zonder synchroon geluid gedraaid en continuïteit ontbreekt, maar de onmiskenbare screen chemistry van Jean‑Paul Belmondo en Jean Seberg redt alles.

Cameraman Raoul Coutard vat het treffend samen: de camera lijkt ‘verliefd’ op dat tweetal — hun aanwezigheid geeft de losse fragmenten samenhang. Godard zelf noemt zijn film meer een ‘documentaire over Belmondo en Seberg’ dan een klassiek verhaal. Linklater herneemt iconische scènes (zoals de cabrio-rit) en belicht de moeizame omgang met Seberg, die Godards ongestructureerde, ronduit romantische aanpak wantrouwt. Ter vergelijking wijst de recensie op Jim McBrides remake Breathless (1983) om te tonen hoe een samenhangender versie eruit zou kunnen zien.

Het resultaat van Nouvelle vague is een liefdevolle reconstructie: een filmische reconstructie die zowel bewondering voor Godards vernieuwing uitdraagt als inzicht geeft in de spanningen en eigenaardigheden achter een van de beroemdste debuten uit de filmgeschiedenis.