In Nederland hebben we van de islam een karikatuur gemaakt
In dit artikel:
Abdelkader Benali beschrijft hoe recente incidenten laten zien dat moslims in Nederland kwetsbaar zijn geworden en dat het publieke debat die kwetsbaarheid negeert of zelfs voedt. Hij noemt drie concrete voorvallen van de afgelopen weken: een Jemenitische snackbar in Duindorp moest sluiten na eieren- en stenenwerpers en dreigementen; in Hendrik-Ido-Ambacht werden bij Ahmad Mohammad pro-Palestina-stickers op zijn winkel aanleiding voor antisemitische bekladderingen en een bedreiger met een hamer; en banken bellen islamitische klanten om hun mogelijke banden met Hamas te onderzoeken, op basis van lijsten van pro-Israëlische lobbygroepen waarin ook politieke uitingen en zelfs het kopen van een watermeloensleutelhanger meetellen.
Benali betreurt dat zulke concrete vormen van intimidatie en sociaal isolement geen prominente rol kregen in de talkshows, die zich liever bogen over de maatschappelijke discussie rond Arjen Lubach en zijn uitspraak dat hij om zijn veiligheid geen grappen meer maakt over de islam. Hij stelt dat het gebrek aan kennis en dagelijkse omgang met de islam in Nederland heeft geleid tot een vertekend en karikaturaal beeld, wat ruimte schept voor onbegrip, vijandigheid en onverschilligheid. Dat heeft tot gevolg dat gematigde moslimstemmen steeds minder geneigd zijn op televisie te verschijnen, uit angst voor verbale aanvallen en framing als slachtofferschap.
Daarnaast hekelt Benali de wijze waarop sommige rechts-georiënteerde programma’s moslimgasten behandelen: afstandelijke aanspreekvormen en telkens opnieuw de eis dat zij “huiswerk” moeten doen om misverstanden te ontkrachten. Hij suggereert ook dat meer betrokkenheid van getalenteerde moslims achter de schermen — bijvoorbeeld in schrijfteams van cabaret — kan helpen stereotypen te doorbreken en de publieke omgang te normaliseren.
De column pleit in wezen voor meer nuance, inclusie en bescherming: erkenning van het menselijk leed bij individuele moslims en een verantwoordelijkheid van media en samenleving om dat niet te bagatelliseren.