In 'Minihorror' blaast Barbi Marković sociale fobieën groots op
In dit artikel:
Barbi Marković, een in Wenen gevestigde Servische schrijfster, schildert in Minihorror het leven van een jong stel — Mini en Miki — als een keten van korte, vaak grillige episodes waarin angst en absurditeit voortdurend door elkaar heen lopen. Het boek, verschenen op 15 oktober 2025 (nr. 42), is opgebouwd uit tal van compacte hoofdstukken en eindigt zelfs met een lijst van ‘105 alternatieve horrorscenario’s’ voor de twee protagonisten; kleine tekeningen verlevendigen die inventieve, soms grappige rampvoorstellingen.
De handeling speelt in een Oostenrijkse stad en volgt Mini en Miki — twintigers of begin dertigers — die proberen normaal te functioneren in een wereld vol schrijnende, soms groteske obstakels. Marković hanteert een alwetende, ironische verteltoon die dicht tegen het carnivaleske aanzit: door de overdrijving ontstaat afstand en ruimte om de gruwelijkheden te overdenken zonder zich erin te verliezen. Daardoor wisselen in het boek momenten van lichtvoetige humor af met scènes die expliciet gotische trekken krijgen. Een ingetogen voorbeeld is een beschrijving van een autorit naar Mini’s geboorteplaats in Servië, waarin etnische spanningen en onderhuidse vijandigheid op de loer liggen; in een andere passage wordt Mini letterlijk levend begraven door familieleden, een beeld dat schuld, familieruzie en intergenerationele pijn samenvat.
Onder het groteske sluimeren serieuze thema’s: xenofobie, seksueel geweld, sociale uitsluiting, en de existentiële druk van het laatkapitalisme — denk aan precair freelancebestaan, torenhoge verzekeringskosten, de wooncrisis en de klimaatellende. Alledaagse details, zoals schimmel in een huurwoning en een kakkerlak die naar binnen vliegt, benadrukken de constante kwetsbaarheid van het bestaan. Marković laat zien hoe sociale angsten en oppervlakkige gesprekken mensen fragmenteren; feestjes en kantoormilieus geven eerder leegte dan troost.
Toch is Minihorror niet alleen somber. Door overdrijving en zwarte humor biedt het boek een uitlaatklep: de eindeloze horror wordt parmantig tegenover een aanhoudende geestigheid geplaatst, waardoor de personages hun leven ondanks alles voortzetten. In de vertaling van Lotte Lentes komt die mix van verontrusting en hoop goed naar voren. Het resultaat is een eigentijds sprookje dat scherp observeert en tegelijkertijd troost biedt — je leeft mee met Mini en Miki en gunt hen, hoe klein de kansen ook lijken, momenten van genade.