In mijn jeugd was een paraplu nog een deftige aanschaf

In dit artikel:

Sylvia Witteman beschrijft een regenachtige wandeling in de stad die haar naar een koffietentje dreef en daarna naar een drogist voor een paraplu. Opvallend vond ze dat de koffie (inclusief fooi) precies evenveel kostte als de nieuwe paraplu: vijf euro. Dat zet haar aan het denken over twee visies — het is schokkend dat een kop koffie even duur is als een paraplu, maar tegelijk heerlijk dat je tegenwoordig voor het prijsje van een simpel bakkie een compleet nieuw regenscherm kunt krijgen.

Ze haalt herinneringen op aan haar jeugd en haar oma’s degelijke Knirps-paraplu, een kwaliteitsmerk dat destijds zestig gulden kostte — terwijl een kop koffie in het chique Vroom & Dreesmann toen 70 cent was (ongeveer 35 eurocent). Paraplu’s zijn volgens haar sindsdien geëvolueerd van een verzorgde aanschaf naar wegwerpproducten die bij de eerste windvlaag sneuvelen.

Een episode uit 1991, waarin ze in Moskou woonde, illustreert het contrast: daar werden kapotte paraplu’s vaak gerepareerd in kioskjes, en men gooide niets snel weg — een praktijk die ze waardeert. Ze vermeldt ook het leuke taalkundige weetje dat het Russische woord zontik verwant is aan het Nederlandse ‘zonnedek’.

Terug in het heden escaleerde het bijna: op de Van Baerlestraat blies een rukwind haar met de nieuwe paraplu bijna tegen tramlijn 3; de tram moest hard remmen en haar paraplu gaf het uiteindelijk op. Ze kocht een nieuwe paraplu en weer een koffie — opnieuw goed voor tien euro extra — en besluit dat het leven inderdaad geen vrolijk parasolletje is, zoals een Vlaamse cabaretier ooit zong.