In het peloton wordt de fysieke en mentale gezondheid nog vaak genegeerd
In dit artikel:
Een op de zes wielrensters in het professionele vrouwenpeloton zegt dat haar gezondheid nog steeds ondergeschikt wordt gemaakt aan prestaties. Dat blijkt uit het jaarrapport van vakbond The Cyclists’ Alliance (TCA), gebaseerd op vragenlijsten van ruim tweehonderd rensters; de cijfers werden recent gepresenteerd (anno 2025). TCA-bestuurder Deena Blacking noemt de uitkomst een “rode vlag”: veel rensters voelen zich onder druk gezet om te rijden ondanks vermoeidheid, blessures of onveilige omstandigheden.
Concreet noemen vrouwen voorbeelden als verplicht lange reizen en meteen daarna moeten starten, meningsverschillen die neerkomen op ‘jouw woord tegen dat van de ploegleider’, uitgescholden worden of gedwongen starten terwijl je geblesseerd bent. Naast de gezondheidsproblematiek rapporteert 1 op de 8 rensters oneerlijke selectiepraktijken; pesten (5 procent), vernedering (3 procent) en in enkele gevallen seksuele intimidatie komen ook voor. Vorig jaar schoot het aandeel rensters dat zich onveilig voelde al omhoog van 9 naar 18 procent.
TCA wijst op meerdere oorzaken: het leven onderweg eist veel, veel ploegen zijn in de snelle professionaliseringsfase lastig meegegroeid, en niet alle teams konden het minimumsalaris betalen of beschikken over volwaardige staf zoals ploegartsen. Die combinatie vergroot de kwetsbaarheid van renners: een plaats in een team kan snel worden ingenomen, waardoor sportvrouwen terughoudend zijn om grenzen aan te geven.
Ervaren rensters bevestigen het beeld. Nina Kessler (EF Education) beschrijft de machteloosheid wanneer je tegen een ploegleiding staat en toch meevecht voor een contract en plek in het team. Lucinda Brand (Lidl-Trek) ziet vooruitgang — grotere teams hebben meer personeel en medische protocollen (zoals voor hersenschuddingen) zijn verbeterd — maar benadrukt dat veiligheid subjectief is en klachten serieus genomen moeten worden. Er zijn inmiddels ook sancties geweest tegen misstanden, maar structurele verandering blijft moeizaam.
TCA zelf worstelt met capaciteit: bestuursleden werken vrijwillig en het budget slinkt, waardoor de bond beperkt is in wat het kan afdwingen. Dat alles speelt tegen de achtergrond van een razendsnelle opmars van het vrouwenwielrennen — evenementen als de Tour de France Femmes en de goed georganiseerde Simac Ladies Tour tonen sportieve groei, maar verbergen tegelijk zorgen over arbeidsomstandigheden en gezondheid. Tegelijkertijd woedt ook bredere discussie over druk op renners, bijvoorbeeld rondom gewicht en prestaties, wat aantoont dat de spanning tussen resultaat en welzijn een blijvend onderwerp is.