In een Amsterdamse synagoge werd gebeden voor Israël en zijn leger, maar de koning vertrok geen spier

In dit artikel:

Koning Willem‑Alexander bezocht zondag de Portugese Synagoge in Amsterdam voor de viering van het 350‑jarig bestaan van het gebedshuis. Tijdens de dienst bad de Joodse gemeenschap expliciet voor de staat Israël, het leger, voor gegijzelden en ook voor het Koninklijk Huis. In die gebeden werden grenzen genoemd “van Libanon tot aan de woestijn van Egypte, van de Grote Zee tot aan de Jordaanvallei”, waarmee ook gebieden die door Palestijnen worden betwist impliciet werden meegefasst. Die formulering gaf de plechtigheid een politiek geladen ondertoon, iets wat mogelijk ongemakkelijk was voor de koning, die verder geen zichtbare emotie toonde.

Het bezoek verliep met strenge beveiliging: veel politie, marechaussee en zelfs militairen van het Israëlische leger waren aanwezig. De band tussen het koningshuis en de Portugese Joodse gemeenschap werd in het welkomstwoord benadrukt; die relatie gaat terug tot de zeventiende eeuw, toen Portugese Joden in Nederland bescherming en religieuze vrijheid vonden onder de Oranjes.

Na de plechtigheid sprak Willem‑Alexander met vertegenwoordigers en jongeren van de synagoge. Daarbij was hij zichtbaar losser: hij schudde handen, vertelde over familiegeschiedenis en vroeg de pers om wat afstand zodat het gesprek vrijer kon verlopen. “Het praat wat makkelijker als niet de halve wereld meeluistert,” zei hij daarbij.

Politiek inhoudelijke reflectie bleef uit: de koning gaf geen commentaar op de precieze inhoud van de gebeden en hield zich aan zijn gebruikelijke lijn van verbinding in plaats van partij kiezen in buitenlandse conflicten. Eerder heeft hij aangegeven dat hij geen nadrukkelijke kritiek op Israël zal leveren zolang de regering die politiek niet vooropstelt. Zijn optreden illustreert de balans die een staatshoofd probeert te bewaren tussen ceremonieel aanwezig zijn bij gemeenschappen en terughoudendheid in geopolitieke discussies.