In de politiek bereik je soms meer met een kwispel dan met een snauw

In dit artikel:

Toen de vijfjarige beagle Scotch van de Noorderheide bij de auteur introk, leidde dat niet alleen tot lange wandelingen door Dordrecht en een nieuwe vaste routine — dagelijks 10–12 km en veel gebruik van de Buienradar-app — maar ook tot nadenken over het woordgebruik rond honden en politiek. Voor het besluit zorgde de auteur eerst voor een oppasnetwerk zodat de hond niet onnodig alleen zou zijn; Scotch bleek goed opgevoed, sociaal naar andere honden en aanhankelijk naar zijn baas. Zijn enthousiaste begroetingen en het vertrouwen dat hij toont — ook bij ontmoetingen met de ouders van de auteur, waar hij zich snel thuis voelde en luid snurkend aan de voeten van de vader neerstreek — maakten duidelijk hoe prettig dat hondenleven kan zijn.

De uitdrukking ‘hondenleven’ heeft volgens de auteur een sombere oorsprong: in de negentiende eeuw werden honden vaak als trekkracht gebruikt voor karren bij bakkers en slagers en leefden ze in erbarmelijke omstandigheden, wat leidde tot de connotatie van een ellendig bestaan. Tegenwoordig wordt zo’n term vaak op politici geplakt: een ‘hondenbaan’ refereert aan lange werkdagen, constante druk van media en belangengroepen, en de kritiek van kiezers, wat ten koste kan gaan van privéleven en gezondheid. Oud-premier Wim Kok noemde zijn functie ook een hondenbaan; tegelijk wisten anderen, zoals Paul Rosenmöller met zijn boektitel, te benadrukken dat politiek ook betekenisvol werk kan zijn ondanks de zwaarte ervan.

Vanuit het dagelijks contact met Scotch trekt de auteur parallellen die oproepen tot meer bescheidenheid en trouw in de Haagse politiek. Waar honden soms luid blaffen en soms juist rustig voorbij lopen, zouden politici volgens hem vaker moeten luisteren, niet op elke provocatie reageren en meer loyaliteit tonen — niet primair aan carrière of partij, maar aan de kiezer. Ook pleit hij voor het vermogen om met een kwispel meer te bereiken dan met een snauw: een metafoor voor kalmere, betrouwbaardere politiek.

Uiteindelijk veranderde de aanvankelijke waarschuwing van de vader — “Bezint eer ge begint, want je krijgt een hondenleven” — in zachte goedkeuring; de auteur concludeert dat het moderne hondenleven hem goed bevalt en dat honden eigenschappen tonen die politici tot eer zouden kunnen strekken. De auteur is bestuurder van Woord en Daad.