In de Maga-wereld die Trump voor ogen heeft is de Europese Unie een vijand
In dit artikel:
De nieuwe Nationale Veiligheidsstrategie (NSS) van president Donald Trump markeert een scherpe breuk met het naoorlogse, multilaterale Amerikaanse buitenlandbeleid en stelt concrete eisen aan Europa. Gepresenteerd sinds Trumps terugkeer in het Witte Huis (publicatiedatum 15 december 2025), legt de NSS een uitgesproken nationalistische en nativistische visie vast: Washington wil alleen naast Europa staan als Europese regeringen zich schikken naar een agenda die sterk lijkt op Trumps MAGA-ideologie. Dat principe staat haaks op de gebruikelijke trans-Atlantische verstandhouding.
De NSS formuleert drie hoofdvoorwaarden voor een nieuwe “beschavingsalliantie”. Ten eerste moet de EU regels terugdraaien die volgens de VS de vrijheid van meningsuiting beperken en Amerikaanse techbedrijven benadelen. Amerikaanse functionarissen schilderen EU-regulering vaak af als censuur, maar de belangrijkste recente sancties en boetes — zoals een boete van 140 miljoen dollar voor X/Twitter — betroffen vooral schendingen van transparantie- en consumentenregels, niet politieke onderdrukking. Desondanks gebruiken Trump-medewerkers en bondgenoten dit narratief routinematig om te pleiten voor minder regulering.
Ten tweede eist de NSS ingrijpende veranderingen in Europa’s immigratie- en asielbeleid. Het document ziet migratie als een bedreiging voor de westerse ‘beschaving’, een retoriek die extreemrechtse partijen in Europa versterkt en politici zoals Éric Zemmour aanzet tot lofzang op Trumps standpunten. Daarbij bevat de strategie ook bewoordingen over demografische veranderingen binnen NAVO-landen die impliceren dat inmigratie Europa “minder Europees” zou maken — een uitgangspunt dat diep cultureel en politiek verdeeld is.
De derde voorwaarde is een herwaardering van de trans-Atlantische veiligheidsverhoudingen: Trump laat blijken dat Europa niet langer automatisch op Amerikaanse militaire bescherming kan rekenen als het zich politiek economisch tegen Amerikaanse belangen keert. Washington ziet zichzelf niet meer primair als bondgenoot tegenover Rusland, maar veeleer als bemiddelaar tussen Rusland en Europese staten. Deze koers maakt duidelijk dat Europese verwachtingen van Amerikaanse steun voor Oekraïne niet onverkort kunnen blijven.
Internationaal leidt de NSS tot uiteenlopende reacties: sommige landen in het Globale Zuiden en Rusland verwelkomen de kentering, terwijl Europese leiders worden geconfronteerd met een vijandigere, ideologisch beladen Amerikaanse houding. Amerikaanse functionarissen benadrukken bovendien dat Europa met twee petten speelt — Navo versus EU — en dat de EU-agenda soms ingaat tegen Amerikaanse belangen.
De centrale conclusie is dat Europa strategisch kwetsbaar is geworden. De NSS dwingt Europese regeringen te kiezen: blijven zij onder een Amerikaanse veiligheidsparaplu hangen en meebuigen met Trumps eisen, of nemen zij meer strategische autonomie en eigen verantwoordelijkheid voor defensie, buitenlandse politiek en economische zelfbeschikking. De auteur roept Europa op te ontwaken uit zijn “geopolitieke sluimer”, zijn afhankelijkheid van de VS te herzien en de controle over zijn toekomst te herwinnen — een echo van eerdere waarschuwingen over langdurige afhankelijkheid van Amerika.