In de fraaie documentaire 'De wolkenfietsers' is de vraag hoe de kunst van een overleden vader moet voortleven

In dit artikel:

De wolkenfietsers volgt de nasleep van het werk en de erfenis van beeldend kunstenaar Rudi van de Wint (1942–2006) op zijn terrein De Nollen, een geëngageerd, ruig kunstlandschap met beschilderde bunkers, staalbeelden en landschapsarchitectuur bij Den Helder. De film plaatst de strijd om behoud en toekomst van dat erfgoed centraal, aangestuurd door zijn zonen Gijs (fondswerver/organisator) en Ruud (beheerder), die na zijn plotselinge dood het complex en de enorme schilderijencollectie als familiale plicht beheren.

De documentaire laat naast veel archiefbeelden van Van de Wint in extase over het werk ook de breuklijnen zien: de zonen leven volledig voor hun vaderlijke nalatenschap, terwijl hun persoonlijke visies op voortbestaan uiteenlopen. Gijs wil de collectie gebruiken als basis voor een nieuw museum; Ruud verzet zich omdat dat de retraite en geest van hun vader zou degraderen. Tegelijk onthult het portret dat hun moeder veel van het gezinsleven droeg, terwijl de kunstenaar zichzelf primair aan zijn kunst wijdde.

Op bestuurlijk vlak toont de film vergaderingen tussen stichting, gemeente en museumdirecteur Ralf Keuning, die een open museum met jonge kunstenaars voorstaat. Discussies over bezoekersaantallen (van 50.000 naar 100.000) en praktische zaken als busparkeerplaatsen maken de spanningen tastbaar. De Nollen blijft visueel indrukwekkend en de film is fraai gefilmd; de emotionele lading van verlies, liefde en erfgoedbeheer geeft het verhaal extra diepgang.