In Berlijn hield Rutte de lullepot die de organisatie van hem verwachtte
In dit artikel:
Mark Rutte heeft bij de Berlin Security Conference 2025 een korte, felle keynote gehouden die veel rumoer veroorzaakte in Nederlandse praatprogramma’s, maar inhoudelijk weinig nieuws bracht. De conferentie in Berlijn is geen officieel diplomatiek forum maar een commercieel evenement met dure kaartjes (ruim €1000, met korting voor ambtenaren en studenten) waar ministers, NAVO-topfunctionarissen en tientallen wapenfabrikanten samenkomen — meer een zakelijk netwerkevenement in de trant van het World Economic Forum dan een staatsbijeenkomst.
Rutte sprak ongeveer twintig minuten en positioneerde Rusland en Vladimir Poetin als een onberekenbare bedreiging die het Westen vijandig gezind is. Zijn belangrijkste boodschap was dat westerse landen hun bewapening moeten versnellen; concrete voorstellen voor bescherming van burgers (zoals schuilkelders of antidrone-systemen) bleef hij echter schuldig. Ook het recente Amerikaanse veiligheidsdocument of een expliciet kritisch geluid over de onbetrouwbaarheid van bondgenoten als Trump kwamen nauwelijks aan bod; Rutte schetste het liefst een plaatje waarin de NAVO op de goede weg is en de banden met de VS intact blijven.
De vraagronde onder leiding van de ervaren moderator Wolfgang Ischinger gaf iets meer scherpte. Een journaliste van de Tagesspiegel vroeg naar een plan B mocht Trump onbetrouwbaar blijken; Rutte reageerde kalmerend en zag geen noodzaak voor zo’n alternatief nu veel Europese defensiebudgetten zijn opgeschroefd. Critici, zoals Matthias Gebauer van Der Spiegel, betwijfelden die geruststelling en wezen op verschillende strategische prioriteiten tussen Washington en Europa.
Opvallend was de beperkte buitenlandse aandacht: het Russische persbureau Tass besteedde weinig aandacht aan de toespraak en citeerde vooral Ruttes vergelijking van mogelijk toekomstig leed met dat van vorige generaties, naast Poetins eigen ontkenning dat hij oorlog met de NAVO wil.
De columnist die dit bespreekt trekt de conclusie dat de commotie disproportioneel was: de toespraak leverde weinig nieuws op en leek vooral bedoeld om de Amerikaanse relatie te sparen. Ook merkt hij op dat er op zo’n conferentie nauwelijks discussie komt over westerse tegenmaatregelen in de hybride oorlogsvoering — denk aan gerichte drones, cyberaanvallen of tegenpropaganda — terwijl die onderwerpen volgens hem wél op tafel zouden moeten staan. Verder vindt hij dat binnenlandse dossiers zoals het toeslagenschandaal en de Groninger gaskwestie niet uit het publieke debat mogen verdwijnen.