'Ik spreek niet vloeiend Engels, en ben het zat om dat in Amsterdam te moeten verbergen'

In dit artikel:

Lise van de Kamp, lezeres van Het Parool, beschrijft in een ingezonden brief hoe ze zich steeds meer buitengesloten voelt in Amsterdam omdat ze geen vloeiend Engels spreekt. Naar aanleiding van een Parool-artikel over politieke polarisatie stelt ze dat het contrast tussen 'elite' en 'volk' ook voor taal speelt: verengelsing en neerbuigendheid van hoger opgeleiden maken het voor mensen met een mbo-achtergrond moeilijk om zich vrij te uiten.

Ze noemt concrete voorbeelden: groepslessen bij de sportschool waarvan vooraf niet duidelijk is of ze in het Engels worden gegeven, en reacties in winkels, restaurants en het openbaar vervoer die haar het gevoel geven dat ze opzij wordt gezet. Een ervaren zin die ze aanhaalt illustreert dat sluitende houding: “Wij gaan ons niet aanpassen aan jou omdat je het Engels niet machtig bent.” Volgens haar leidt dit niet alleen tot persoonlijke schaamte en zelfcensuur, maar ook tot bredere maatschappelijke gevolgen: veel Amsterdammers negeren gemeentelijke inspraakrondes of gaan zelfs niet meer naar de stembus als aankondigingen in het Engels verschijnen.

Van de Kamp benadrukt dat ze niet naar rechts zal stemmen uit wraak, maar waarschuwt dat het wij-zij-gevoel ook bij haar op de loer ligt en dat ze het niet wil verergeren. Ze wijst erop dat taal meer is dan communicatie: het bepaalt wie zich aangesproken voelt en wie buitengesloten wordt. Haar slotopmerking — dat ze trots is op haar achtergrond en het niet langer wil verbergen — onderstreept de oproep aan bestuurders en medeburgers om inclusiever te spreken en beleid te voeren.