Ik snak naar politici die eerlijk zijn over hun depressies

In dit artikel:

Fleur Agema stond recent bij Pauw & De Wit fel van leer nadat binnen haar eigen PVV-fractie over haar werd gefluisterd dat zij mogelijk bipolair zou zijn — een insinuatie die volgde op het feit dat ze onduidelijk bleef over haar politieke toekomst. Volgens columnist Roos Schlikker was Agema woedend: ze voelde zich onterecht aangevallen en sprak van karaktermoord.

Schlikker gebruikt de kwestie om bredere aandacht te vragen voor het stigma rond psychiatrische diagnoses. Ze herinnert aan haar moeder, die op haar zestigste de diagnose kreeg en die in stilte las over andere hoog functionerende mensen met een bipolaire stoornis — piloten, chirurgen, journalisten — die toch hun werk deden, maar liever anoniem bleven. Tegelijk wijst Schlikker op hoe losjes psychische termen in de omgang worden gegooid: echtscheidingen leiden tot het etiket ‘narcist’, terugkerend stil gedrag tot ‘autistisch’, een sombere vriend wordt snel ‘depri’ genoemd.

De kern van haar betoog is dat een psychiatrische aandoening niet automatisch betekent dat iemand ongeschikt is voor publieke functies. Ze noemt politici met uiteenlopende temperamenten (zoals Omtzigt en Yesilgöz) om te illustreren dat karaktereigenschappen tegen kunnen werken, maar niet per se diskwalificeren. Schlikker pleit voor meer openheid: politici zouden eerlijker kunnen praten over depressies, slapeloosheid of manische periodes, zonder direct vermorzeld te worden door politieke tegenstanders.

Haar slotboodschap is duidelijk: het gesprek over mentale gezondheid moet minder taboe zijn. Mensen hoeven niet bang te zijn dat een psychische diagnose hen buiten de maatschappij plaatst — eerlijkheid en kwetsbaarheid zouden juist ruimte moeten geven in plaats van uitsluiting.