Ik moet een beetje lachen om die 'mondiale cultuuroorlog' die gaande zou zijn

In dit artikel:

Özcan Akyol, die drie keer per week columns schrijft, bekijkt de huidige discussies rond een vermeende internationale cultuuroorlog kritisch. In kranten en op sociale media lijkt het alsof twee kampen elkaar bestrijden en dat ‘onze manier van leven’ door duistere, onzichtbare krachten wordt bedreigd. Iedereen claimt iets te verliezen; Akyol noemt als voorbeeld de – volgens velen direct politiek geïnterpreteerde – moord op Charlie Kirk.

Hij plaatst dat beeld in perspectief: Amerika heeft een lange geschiedenis van politieke aanslagen en moorden, wat volgens hem een écht cultuurprobleem is. Tegelijk vergelijkt hij die confrontatie met wat hij nu in Turkije ziet, waar repressie zich uit in arrestaties van mensen die sympathie hebben voor liberalisme en democratie. Dat verschil onderstreept zijn punt: het probleem is minder een tweepartijengevecht tussen ideologieën dan een wereldwijde afname van tolerantie, empathie en het vermogen tot dialoog, waardoor men sneller naar repressie en geweld grijpt.

Voor Nederland relativeert Akyol de dreiging: hoewel Amerikaanse retoriek en tactieken worden gekopieerd en een kleine groep fanatici probeert een cultuuroorlog te importeren, blijven de meeste Nederlanders volgens peilingen nuchter. Hij waarschuwt wel dat die exportpogingen hardnekkig maar uiteindelijk ook misplaatst zijn, omdat de fanatiekelingen hun eigen land onvoldoende kennen. Ondertussen promoot hij onderaan de column een nieuwe videoserie met Anna.