Ik kan beter iets schrijven over de islam, Zwarte Piet of kinderhaat dan het onderwerp dat ik vandaag kies

In dit artikel:

Columniste Angela de Jong bekent een uitgesproken afkeer en angst voor honden en illustreert dat met persoonlijke voorbeelden: terwijl haar man meteen op de grond speelt met grote viervoeters, verstijft zij al bij een klein keffertje. Die antipathie wordt zelden sociaal geaccepteerd — volgens haar kun je eerder onpopulaire meningen uiten over kinderen of tradities dan aangeven dat je honden eng vindt.

Haar reactie kreeg extra aanleiding na recent nieuws (weekend) over een man die werd doodgebeten door twee American Bully’s XL. De Jong vraagt zich af waarom mensen kiezen voor risicovolle rassen met enorme bijtkracht, zeker als er jonge kinderen in huis zijn; wie het vooral om aanhankelijkheid te doen is, kan volgens haar beter een kat nemen. Ze verwijst naar aangekondigde, versnelde maatregelen van demissionair staatssecretaris Rummenie: een meldpunt en een verplichte cursus voor hondenbezitters, maar geen algemeen verbod omdat dat volgens hem zinloos zou zijn en malafide fokkers nieuwe kruisingen zouden creëren. De columniste is sceptisch over de effectiviteit van zulke maatregelen en betwijfelt of cursussen niet te omzeilen zullen zijn.

Aan de hand van een buurtvoorbeeld — een pitbull met een intimiderend, luidruchtig baasje dat in het park agressief aan de lijn trok — schetst ze hoe onveilige combinaties van hond en eigenaar het gevoel van veiligheid in een wijk aantasten. Op zulke momenten verlangt ze naar een totaalverbod, al zegt ze dat niet hardop uit angst voor sociale reacties.

De column eindigt met verwijzing naar de AD Media Podcast en een oproep tot reacties onder artikels; alleen inzenders met volledige naam worden geplaatst om het debat verantwoordelijk te houden. De tekst plaatst persoonlijke angst en ergernis tegenover het huidige beleidsdebat over gevaarlijke hondenrassen en de vraag welke maatregelen wél werkzaam en handhaafbaar zijn.