'Ik heb een héleboel baby's in mijn buik,' zei de vrouw tegen het jongetje, 'wel vijf of zes'

In dit artikel:

In een tram van lijn 12 beschrijft columniste Sylvia Witteman een kleine scène: een vader en zijn zoontje van circa zeven bestuderen een rode prioriteitsstoel met onduidelijke pictogrammen. De symbolen — onder meer een figuur met twee hoofden die een moeder met baby zou moeten voorstellen — bevatten alleen lege cirkels als gezichten, waardoor het kind in verwarring raakt. De vader probeert uit te leggen waarvoor de stoelen bedoeld zijn, maar zijn uitleg is houterig en weinig overtuigend.

Bij het Concertgebouw stapt een forse oudere vrouw op en gaat op die stoel zitten. Het kind, nog steeds letterlijk denkend, vraagt vol verbijstering of de vrouw misschien een baby in haar buik heeft. De vader schaamt zich en probeert de situatie te sussen, maar de vrouw reageert onverwacht vriendelijk en speels: ze zegt dat ze “veel baby’s” in haar buik heeft en prijst het jongetje voor zijn beleefdheid.

De column gebruikt deze kleine ontmoeting om op humoristische wijze enkele dingen aan te stippen: de onhandigheid van slecht ontworpen pictogrammen (GVB), de directe eerlijkheid van kinderen en de genegenheid van onverwachte medereizigers. Het verhaal toont hoe een simpele, zorgvuldige reactie van een volwassene de spanning kan oplossen.