'Ik dacht: als die vaas nog gaaf is, dan neem ik haar mee naar huis'

In dit artikel:

Riet Tesser uit Liempde beschrijft in dit gaststukje een alledaagse, licht komische episode rond een afgekeurde vaas die ze vond op een glasbak. Omdat de vaas onbeschadigd leek en te mooi om weg te gooien, nam ze hem mee op haar fiets (gelukkig paste hij in de grote zijtas), maakte hem schoon en gebruikte hem eerst als bloemenvaas. Toen een nichtje aangaf al zo’n vaas te willen, gaf Riet hem weg, maar enkele dagen later stond de vaas met een barst achter het huis.

In plaats van meteen weg te doen of te gaan lijmen – ze heeft al genoeg mislukte kit- en lijmprojecten in de schuur – bedacht ze een zuinige oplossing: haar schoenendozen vol schelpen en knikkers konden dienstdoen als inhoud. Dat leek duurzaam en bevredigend, maar op het moment dat de laatste schelpen erin gingen, liep de barst door en brak de vaas helemaal uiteen. Hoewel ze even dacht aan het tot gruzelementen slaan van het glas, hield ze zich in om een bezoek aan de Eerste Hulp te vermijden. Bovendien bleek het verbrijzelde glas niet geschikt voor de glasbak, dus belandde het uiteindelijk in de grijze kliko—met daarbij de onaangename wetenschap dat ze er zelfs voor moet betalen.

Het verhaal illustreert op luchtige wijze thema’s als hergebruik, bewaarkwartier en de praktische grenzen van doe-het-zelfoplossingen. Onderaan herinnert de krant lezers eraan dat het Gastschrijverspodium openstaat: wie wil bijdragen kan een kort stuk (ongeveer 350–400 woorden) inzenden naar het opgegeven e-mailadres.