Hypocriete Klaas Wilting vergeet Amerikaanse én Israëlische oorlogen

In dit artikel:

Klaas Wilting, voormalig politie-woordvoerder, is onlangs op X fel uitgehaald tegen de publieke ontvangst van Vladimir Poetin en Donald Trump. In zijn berichten noemde hij die ontvangst “walgelijk” en “beschamend” en bestempelde hij Poetin als moordenaar en Trump als een bluffer. De auteur van het commentaar ziet in die uitbarsting niet alleen emotionele overdrijving, maar vooral hypocrisie: Wilting zou gemakshalve alleen over vijanden van het Westen hard oordelen en zwijgen over wangedrag van westerse landen.

Als tegenwicht worden voorbeelden van westerse interventies aangevoerd: de Amerikaanse invasie van Irak (2003), de twintigjarige aanwezigheid in Afghanistan, de NAVO-bombardementen in Libië en westerse inmenging in Syrië. Ook Nederland krijgt verwijten: politieke steun aan oorlogen, militaire bijdragen en medeverantwoordelijkheid voor burgerleed. Verder wordt gewezen op recente aanvallen door Israël (vermeld als actie tegen Iran in het stuk) en op Europese politiek die daar weinig tegen inbrengt. Volgens de opiniemaker klaagt Wilting selectief en toont hij weinig tot geen kritiek op de ‘goede’ bondgenoten van het Westen.

Centraal in de kritiek staat het begrip ‘selectieve verontwaardiging’: westerse elites en media zouden niet handelen uit oprechte principes, maar uit machtspolitiek en gehoorzaamheid aan het Brusselse of Haagse wereldbeeld. Zolang een leider of land meewerkt met dat bestel, is kritiek zeldzaam; zodra dat niet zo is, wordt veroordeling luid en principieel gesteld. Dat dubbele meten — “wij mogen alles, zij niets” — ondermijnt volgens de schrijver de geloofwaardigheid van morele veroordelingen.

De schrijver waarschuwt dat zulke tweets en de bredere houding van media en politici schadelijk zijn: ze versterken het idee van morele superioriteit, maskeren westerse verantwoordelijkheid en dragen bij aan verlies van vertrouwen van burgers in politiek en journalistiek. Wilting wordt in het stuk afgeschilderd als voorbeeldig voor het probleem: een makkelijk aanspreekpunt voor veilige, voorspelbare verontwaardiging in plaats van een kritische stem die alle betrokkenen gelijk toetst.

Kortom: de kritiek op Wilting gebruikt zijn uitlatingen als springplank om een bredere aanklacht te maken tegen westerse hypocrisie en selectieve morele verontwaardiging, met als gevolg volgens de auteur een verminderde geloofwaardigheid en groeiende maatschappelijke frustratie.