House of Cards in de polder

In dit artikel:

Afgelopen week bleek in Den Haag hoe een klein clubje van ervaren reclamemakers hun politieke fantasieën uit televisiedrama’s in praktijk probeerden te brengen: een geheime, bijna PAC‑achtige werkgroep die via media iemand onschadelijk wilde maken. Geïnspireerd door voorbeelden als Saatchi & Saatchi (en met verwijzingen naar House of Cards en Game of Thrones) zetten deze zelfverklaarde ‘main characters’ hun expertise in verleidende boodschappen in voor iets zwaarders dan wasmiddelen: het smoren van politieke tegenstanders.

Het plan was klassiek: compromitterende informatie via een krant inzetten om iemands reputatie te breken, met behulp van een bekende journalist met VVD‑achtergrond als schakel naar de redactie. Toen een geschikte doelwit verscheen — iemand wiens loyaliteit vaag was en die openlijk een vijandigheid richting de Haagse machthebbers leken te koesteren — werd de operatie in gang gezet. De initiatiefnemers vierden het vermeende succes alsof ze een scène uit een serie hadden nagebootst: de tegenstander was ‘neutraal gemaakt’ en hun rol leek bevestigd.

Maar de triomf keerde zich snel tegen hen. Door hun tactiek en connecties publiekelijk zichtbaar te maken, verloren ze hun anonimiteit en de invloed van hun NRC‑contact kwam onder vergrootglas te staan. Wat bedoeld was als een slimmigheid om politieke spelletjes te winnen, leverde vooral blamage op: de dadendrang van reclamemensen bleek potsierlijk en schadelijk, en hun beeld van zichzelf als onmisbare hoofdpersonen brokkelde af.

Kortom: een kleine groep professionele marketeers probeerde met mediatrucs politiek te sturen, maar in plaats van stil succes leidde de actie tot ontdekking en reputatieschade—een waarschuwing over de gevaren van commerciële denkbeelden in het publieke debat en over de kwetsbaarheid van journalistieke onafhankelijkheid wanneer persoonlijke netwerken een rol gaan spelen.