Hoeveel asielzoekers moet Nederland opnemen uit andere landen? Geheime cijfers zijn uitgelekt

In dit artikel:

Eurocommissaris Magnus Brunner heeft een concreet voorstel rondgestuurd aan de lidstaten over de uitvoering van de nieuwe Europese spreidingsregeling uit het migratiepact, dat vanaf juni 2026 ingaat. Doel is de druk op aankomstlanden in Zuid-Europa — met name Italië, Griekenland, Cyprus en Spanje — te verminderen door minstens 30.000 asielzoekers over de EU te verdelen. Hoeveel bewoners elk land precies moet opnemen, maakt de Commissie voorlopig niet openbaar; die aantallen blijven “geheim” totdat alle lidstaten een definitief akkoord hebben getekend.

De solidariteitsbijdrage die een lidstaat moet leveren, wordt berekend op basis van inwonertal en economische draagkracht. Lidstaten kunnen er bovendien voor kiezen hun deel af te kopen voor 20.000 euro per persoon. Het demissionaire Nederlandse kabinet geeft de voorkeur aan die afkoopmogelijkheid, maar de totale kosten zijn onbekend zolang Brussel de toewijzingen niet vrijgeeft. Een EU-ambtenaar liet weten dat Nederland de cijfers eventueel met de Tweede Kamer mag delen, maar het is nog onduidelijk of dat zal gebeuren.

Brunner stelt dat landen met structurele opvangproblemen korting of vrijstelling kunnen krijgen; Polen valt ook in die categorie maar weigert deelname aan het pact. Nederland vroeg om een korting, maar kreeg die niet: de Commissie ziet Nederland als ‘risicoland’ voor migratiedruk, wat financiële steun mogelijk maakt maar geen ontsnapping aan de verdeling.

Belangrijk voor Nederland is de striktere handhaving van de Dublinregels: lidstaten waar asielzoekers aankomen moeten hen terugnemen. Als landen als Italië blijven weigeren Dublin-claimanten terug te nemen, kan hun recht op solidariteit worden ingetrokken, en mag Nederland besluiten ontvangers niet terug te sturen en dit te verrekenen met de solidariteitsbijdrage.