Hoera, eindelijk een nuchter rapport over de impact van klimaatverandering op mens en natuur
In dit artikel:
Chris Wright, minister van energie onder president Trump, benadrukt in een recent rapport dat klimaatverandering weliswaar een reëel probleem is, maar dat mondiale energiearmoede een grotere bedreiging vormt voor de mensheid. Dit rapport, opgesteld door gerenommeerde academische onderzoekers waaronder fysicus Steven Koonin en klimatoloog Judith Curry, presenteert een kritische kijk op de consensus over de schadelijke impact van klimaatverandering, en verschijnt in een tijd waarin het Witte Huis onder Biden juist grote urgentie toekent aan het klimaatbeleid.
Het rapport zet vraagtekens bij de wetenschappelijke onzekerheden rondom de evenwichts-klimaatgevoeligheid (ECS), het getal dat aangeeft hoeveel graden de aarde opwarmt na verdubbeling van CO2 in de atmosfeer. Terwijl het IPCC de ECS schat tussen 2,5 en 4 graden, wijzen de onderzoekers op waarnemingen die duiden op een lagere waarde, tussen 1,8 en 2,7 graden. Bovendien benadrukken ze dat de meer relevante transient climate response (TCR), die het klimaat reageert over ongeveer zeventig jaar meet, nog lager ligt (1,25 tot 2 graden). Dit verschil is van belang voor het klimaatbeleid, omdat alarmistische visies zich vaak richten op effecten die pas na eeuwen merkbaar zouden zijn.
Daarnaast bekritiseren ze de eenzijdige focus van klimaatalarmisten op negatieve effecten van klimaatverandering, zoals meer extreem weer en hittegolven. Er wordt gewezen op het ontbreken van overtuigend bewijs voor toename van extreem weer, en op positieve effecten zoals vermindering van kou-gerelateerde sterfte en verbeterde landbouwopbrengsten door CO2-bemesting in gematigde gebieden. Het rapport bekritiseert ook het gebruik van de Social Cost of Carbon (SCC), de maatschappelijke kosten per ton CO2-uitstoot, als beleidsrechtvaardiging. Door grote onzekerheden in klimaatgevoeligheid, toekomstige economische groei en de waardering van CO2-effecten, kan die waarde in de VS zelfs negatief uitvallen, wat betekent dat extra CO2-uitstoot toekomstige generaties welvaart zou kunnen opleveren.
De auteurs benadrukken dat hun kritische analyse niet neerkomt op ontkenning van klimaatverandering, maar vraagt om een genuanceerdere en onafhankelijkere benadering van klimaatbeleid. De wetenschappelijke autoriteit van de betrokken onderzoekers onderstreept de waarde van dit rapport als een verfrissende tegenhanger van het overheersende klimaatalarmisme. In de Nederlandse context zou een vergelijkbare onafhankelijke commissie kunnen bijdragen aan het kritisch evalueren van controversiële beleidsprojecten zoals de energietransitie en stikstofmaatregelen.