Hoera, 20 jaar Omroep MAX. Maar dat feestje mag geen beletsel zijn om de potverteerders van de NPO eindelijk eens flink aan te pakken

In dit artikel:

Jan Slagter, directeur van Omroep MAX, vierde in een recente column in MAX Magazine het twintigjarig bestaan van zijn omroep en benadrukte het succes: ruim 430.000 leden en 235.000 abonnees voor het weekblad. Volgens Slagter bewijst die steun dat MAX als jonge, maar gevestigde omroep een vuist kan maken tegenover politici die de publieke omroep willen inkrimpen.

De columnist van Wynia’s Week erkent het opmerkelijke succes — zeker vergeleken met mislukte pogingen om ouderenpolitiek te mobiliseren, zoals het AOV en 50PLUS — maar plaatst er scherpe kanttekeningen bij. Historisch gezien zijn 430.000 leden minder spectaculair: vroegere omroepen haalden veel hogere aantallen (AVRO bijna 850.000 in de jaren zeventig; Veronica ruim een miljoen begin jaren negentig). Ook het totaal aantal omroepleden is sterk geslonken: van ruim 3,5 miljoen in 2014 naar ongeveer 2,4 miljoen in 2021.

Het fundament onder de publieke omroep staat volgens de analyse nog wankeler door dalende televisiekijkcijfers. De gemiddelde kijktijd daalde van circa 200 minuten per dag in 2014 naar ongeveer 130 minuten in 2024. Programma’s met een kijkdichtheid boven de 10 procent komen zeldzaam voor; in augustus passeerden alleen het NOS Journaal (10,3%), B&B Vol Liefde (10,4%), We zijn er bijna! (MAX; 10,7%), Expeditie Robinson (11,1%) en Beste Zangers (12,4%) die grens. Concreet: zelfs populaire programma’s trekken nog altijd het grootste deel van de bevolking niet.

Tegen die achtergrond is het volgens de schrijver discutabel dat de NPO-begroting voor 2026 juist stijgt van 983 miljoen naar meer dan 1 miljard euro. Dat noemt hij een provocatie en een aanleiding voor politici om drastischer te snijden in publieke middelen — als beginvoorstel stelt hij het halveren van die budgetpost voor.

Kortom: Slagter mag feestvieren om het succes van MAX, maar volgens de commentator mogen beleidsmakers de structurele krimp van publiek bereik en de stijgende NPO-kosten niet negeren bij de discussie over de toekomst van het omroepbestel.