Hoe Pim een mug op zijn brug kan laten landen zonder dat de boel instort | Column Froukje Jackson

In dit artikel:

Noah had een hut gemaakt door een enorme slaapzak over de eettafel te draperen; met dekens, kussen en knuffels was het een knusse schuilplaats geworden, verlicht door een klein lampionlampje. Op zijn papadag, na een ochtend bij de hertenkamp, zat vader Pim met zijn laptop in de woonkamer te werken toen Noah vroeg of hij een boek wilde lezen. Pim volgde hem naar de hut en las voor uit De mug op de brug van Annie M.G. Schmidt — een verhaal over hoe een ogenschijnlijk klein ding een drukke brug en alles erop kan doen instorten.

Tijdens de behandelsessie vertelt Pim dat het voorlezen onverwacht een gevoel van onbehagen opriep: het verhaal weerspiegelde hoe versnipperd zijn leven aanvoelt. Hij draagt veel last — zijn moeder van 58 is net gediagnosticeerd met Alzheimer, zijn vader is overleden en familie woont ver weg, en thuis kan hij nauwelijks op zijn vrouw terugvallen omdat zij herstellende is van een rugoperatie. Het constante werken naast zorgtaken wekt schuldgevoelens en het idee dat hij elk moment “een mug” te veel kan krijgen en het niet meer trekt.

In therapie erkenden we dat Pim dicht bij een breekpunt staat en bedachten we samen praktische manieren om de belasting te stroomlijnen: grenzen stellen, taken anders verdelen en ruimte creëren voor onverwachte gebeurtenissen, zodat er weer draagkracht ontstaat voor zowel Noah’s hutmomenten als de grote verantwoordelijkheden daarbuiten.