Hoe onze geschiedenis wordt uitgewist met dammen

In dit artikel:

Het Smithsonian Instituut zou duizenden reuzenskeletten in beslag hebben genomen en verborgen gehouden, terwijl de Chinese overheid volgens berichten piramides camoufleert door bomen op te planten. Deze claims sluiten aan bij een bredere discussie over het verbergen van historisch bewijs dat niet binnen het officiële narratief past.

Het YouTube-kanaal My Lunch Break belicht hoe de bouw van grote dammen wereldwijd het onder water zetten van oude steden en archeologische sites veroorzaakt. Voorbeelden uit Turkije zijn de Ilisu-dam, die de 12.000 jaar oude stad Hasankeyf onder water zette, en het Birecikstuwmeer met daarin resten van onbehandelde steden als Zeugma en Apamea. Ook de Kebandam leidde tot het verdrinken van Norsuntepe voordat archeologisch onderzoek kon plaatsvinden. In Egypte zorgde de Aswandam voor het onder water verdwijnen van ruim duizend vindplaatsen, waaronder de oude stad Aniba, nu bedolven onder het Nassermeer. De Mosoeldam in Irak zette eveneens belangrijke Soemerische en Babylonische ruïnes onder water.

Dergelijke ontwikkelingen zijn niet beperkt tot het Midden-Oosten; ook in China, Brazilië, Griekenland en India zijn belangrijke archeologische locaties door damprojecten verloren gegaan. Volgens archeoloog Ricardo Elia van de Universiteit van Boston onthouden de Verenigde Staten en UNESCO vaak de toegang tot deze gebieden, wat het onderzoek en behoud bemoeilijkt. Hierdoor blijft een groot deel van het kwetsbare wereldwijde archeologische erfgoed ontoegankelijk en dreigt men waardevolle historische kennis voorgoed te verliezen.