Hoe moet ik omgaan met studenten die steeds vaker vertrouwen op ChatGPT?

In dit artikel:

De auteur, hoogleraar wetenschapscommunicatie aan de Universiteit Leiden en columnist voor de Volkskrant, vertelt een persoonlijke ervaring tijdens een Spaanse hittegolf: haar gezin speelt minigolf, de eigenaar houdt geen scores bij, dus noteert haar zoon de resultaten op zijn telefoon en laat ChatGPT berekenen wie er gewonnen heeft. De AI bleek correct — tot verrassing van het gezin en tot de vaststelling dat ChatGPT in dit geval beter optelde dan zij konden golfen.

Dat kleine voorval zet haar aan het denken over de rol van generatieve AI in het dagelijks leven en in het onderwijs. Ze worstelt met een tussenpositie: even afstand nemen van zowel ongefundeerde lof als reflexmatig verzet. Als constructief alternatief noemt ze het Britse project Slow AI van Sam Illingworth, dat praktische oefeningen aanbiedt om bewust, creatief en mensgericht met AI om te gaan — bijvoorbeeld door een AI iets wezenlijks over een menselijke ervaring te leren, te vragen of het dat begrijpt en vervolgens te reflecteren op fouten en emoties die daarbij opkomen.

Haar conclusie is dat het belangrijk is studenten (en haar zoon) niet te laten afhangen van kant-en-klare antwoorden, maar hen te stimuleren zelf na te denken en te reflecteren. Soms is AI nuttig, maar vaak levert het meer op eerst zelf te proberen. Die gedachte wordt versterkt door een passage uit een nieuwe Hercule Poirot-roman van Sophie Hannah, waarin Poirot meer fungeren als gids en leraar die mensen aanzet hun eigen denkvermogen te ontwikkelen in plaats van ze alleen antwoorden te geven.

Tot slot nodigt ze lezers uit vragen te sturen naar haar Volkskrant-adres.