'Hila voorbij de Taliban' biedt een geactualiseerd beeld van wat totalitaire misogynie betekent

In dit artikel:

De documentaire rond Hila Noorzai — zelf als baby met haar familie uit Kabul naar Nederland gevlucht en inmiddels bekend als journaliste en radio-dj — biedt een actueel en indringend portret van het leven van Afghaanse vrouwen onder het Talibanregime. Centraal staat ook Soraya Akhlaghi, 23, die op haar zestiende uit een gewelddadig huwelijk vluchtte en als geportretteerde en co‑regisseur de Idfa-hoofdprijs won. Het filmwerk, grotendeels gemaakt door een vrouwelijke crew, maakt zichtbaar hoe vrouwen systematisch worden beroofd van rechten en van publieke aanwezigheid.

De makers tonen vrouwen die, ondanks groot gevaar, moed tonen: clandestiene scholen en taekwondolessen, een gepensioneerde gynaecoloog die stiekem blijft behandelen en lesgeven, en netwerken van ondergronds verzet tegen onder meer het onderwijsverbod voor meisjes vanaf twaalf jaar. De film legt ook complexe realiteiten bloot — sommige mannen uit de samenleving verzetten zich juist tegen seksediscriminatie, en een minister van Onderwijs bekritiseert het onrecht publiekelijk (hij vluchtte de volgende dag naar Dubai).

Er klinkt ook een ethische vraag door: in hoeverre brengt het blootleggen van getuigen via documentairejournalistiek hen extra risico’s, terwijl zij juist willen dat hun verhalen gehoord worden. Hila zelf balanceert in beeld tussen warmte, relativering en emotie, waarmee de film zowel de weerbaarheid als de nood van Afghaanse vrouwen tastbaar maakt.