Het vogelhuisje

In dit artikel:

In de tuin bij Vogelbescherming staat een wit-rood vogelhuisje dat druk bezocht wordt door koolmezen en merels. Ooit hoorde het echter bij Gerda, een vrouw die in 1922 werd geboren en opgroeide als enig kind in een vrijstaand "sprookjeshuis" in Driebergen; het huisje maakte haar vader waarschijnlijk al vóór haar geboorte.

Gerda leidde een streng en sobere jeugd onder het regime van haar moeder, bleef ongehuwd bij haar ouders wonen en paste zich aan de regels aan — tot haar moeder overleed toen Gerda 50 was. Daarna veranderde ze radicaal: saaie kleding maakte plaats voor felle kleuren en rode schoenen, de achtergevel werd vervangen door een serre en de keurige tuin veranderde in een wilde, weelderige oase met vijver en bessenstruiken. Het vogelhuisje kreeg een prominente plek naast de serre zodat ze de vogels van dichtbij kon volgen. Gerda kocht een Volkswagen Kever, reisde door Europa, schilderde, schreef en genoot vooral van het jaarlijkse lenteleven in haar tuin.

Na haar overlijden op 88‑jarige leeftijd bleek zij geen familie te hebben en had ze al haar bezittingen aan Vogelbescherming nagelaten. Medewerkers onderzochten haar huis en troffen een rijk gevulde woning: een zwarte piano, de Kever in de garage, stapels boeken en eigen schilderijen, excentrieke kleding, dagboeken en ansichtkaarten. In de serre lag haar bed en op het nachtkastje een open vogelgids — stille getuigen van een leven waarin vogels centraal stonden.

Het vervallen vogelhuisje uit de overwoekerde tuin namen de medewerkers mee, knapten het op en plaatsten het in de kantoor-tuin als een tastbaar eerbetoon aan Gerda. Haar nalatenschap illustreert het belang van vogels als dagelijkse gezelschap, zeker op oudere leeftijd wanneer sociale kringen krimpen. De gift aan Vogelbescherming lijkt ingegeven door de wens dat ook anderen die kleine, vrolijke momenten met vogels kunnen blijven ervaren.

Wie langskomt bij de winkel van Vogelbescherming wordt uitgenodigd even naar het vogelhuisje te kijken en aan Gerda te denken.